Λέανδρος Μπόλαρης
Στις εκλογές της 11 Μάη 1958 η
Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (ΕΔΑ) ήρθε δεύτερο κόμμα, έγινε αξιωματική
αντιπολίτευση με 24,4% των ψήφων και 78 βουλευτές. Στις μεγάλες πόλεις
ήρθε πρώτο κόμμα με μεγάλες -σε κάποιες περιπτώσεις συντριπτικές-
πλειοψηφίες στις εργατογειτονιές. Στη Β' Αθηνών πήρε το 46,1%, στη Β'
Πειραιά το 60,8%, στην Α' Θεσσαλονίκης 43,4%.
Η ΕΔΑ είχε ιδρυθεί το 1951 ως
συνασπισμός μικρών νόμιμων αριστερών κομμάτων. Όμως, την πολιτική και
οργανωτική ηγεσία την είχε το παράνομο ΚΚΕ. Συνέχισε να την έχει όταν η
ΕΔΑ μετατράπηκε σε ενιαίο κόμμα το 1956.
Λιγότερο από δέκα χρόνια είχαν
περάσει από την οριστική συντριβή της Αριστεράς και του κινήματος της
Αντίστασης. Το «κράτος της δεξιάς» ήταν στο απόγειό του, με την
τρομοκρατία του χωροφύλακα, τα «πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων», με
ένα τεράστιο νομικό οπλοστάσιο σε βάρος της αριστεράς μαζί με τη δράση
κάθε είδους «παρακρατικών» μηχανισμών. Εκατοντάδες αγωνιστές ήταν ακόμα
στις εξορίες και τις φυλακές. Όταν η ΕΔΑ έκανε την κεντρική προεκλογική
της συγκέντρωση στην Κλαυθμώνος δεν βρέθηκε ούτε ένας ιδιοκτήτης στα
γύρω κτίρια να νοικιάσει μπαλκόνι για να μιλήσει ο πρόεδρός της ο Γ.
Πασαλίδης. Έτσι στήθηκε η πρώτη «εξέδρα» στην πλατεία.
Πασαλίδης. Έτσι στήθηκε η πρώτη «εξέδρα» στην πλατεία.
Για την άρχουσα τάξη εκείνη η περίοδος της «πρώτης επταετίας» της ΕΡΕ ήταν πράγματι
«χρυσά χρόνια». Μεγάλα κέρδη, εγγυημένη «κοινωνική γαλήνη», και όλες οι ευκαιρίες που πρόσφερε ο Ψυχρός Πόλεμος και η πρόσδεση στη Δύση για διεύρυνση της επιρροής στην ευρύτερη περιοχή. Γι’ αυτό η επιτυχία της Αριστεράς σήμανε συναγερμό σε όλα τα κέντρα της