Η χώρα βρίσκεται σε μια πρωτοφανούς εντάσεως οικονομική
κρίση, η οποία δοκιμάζει επιχειρήσεις, πολίτες, στελέχη, αγορές. Η
καταναλωτική δύναμη εξασθενεί διαρκώς, η διαφημιστική δαπάνη
κατακρημνίζεται δίχως τέλος και η ελληνική τηλεόραση δεν θα μπορούσε να
μείνει ανεπηρέαστη.
Η κρίση είναι
μια ευκαιρία να διαπιστώσει κανείς τα λάθη του και να τα διορθώσει,
ακούμε τα τελευταία χρόνια ολοένα και πιο συχνά. Ίσως αυτό το λέμε στην
απέλπιδα προσπάθεια να αντλήσουμε κάτι θετικό μέσα στα τόσα αρνητικά που
μας περιβάλλουν. Δεν μπορεί κανείς όμως να αγνοήσει ότι αυτή η άποψη
έχει βάση. Για να βρει κανείς τα λάθη του όμως, θα πρέπει πρώτα να τα
εντοπίσει.Μια από τις «βαριές» βιομηχανίες της χώρας τα τελευταία 20 χρόνια, η οποία αναπτύσσονταν κάθε χρόνο, ήταν και αυτή της ιδιωτικής τηλεόρασης. Θέλοντας να εντοπίσουμε τα βασικά δομικά στοιχεία της, τα οποία έπαιξαν τον δικό τους ρόλο στη σημερινή τηλεοπτική πραγματικότητα, επιχειρήσαμε μια μελέτη της πορείας που ακολούθησε αυτή από το 1989, όταν και εμφανίστηκαν τα πρώτα ιδιωτικά κανάλια.
Μια πορεία που έχει να προσφέρει πολύτιμα διδάγματα, για τα λάθη που έγιναν, για τις κινήσεις που έπρεπε να γίνουν και δεν υλοποιήθηκαν, για το ελλιπές νομοθετικό πλαίσιο λειτουργίας της ιδιωτικής τηλεόρασης, για τη διαφημιστική αγορά και τον τρόπο που αυτή αντιμετώπισε την τηλεόραση και τόσα άλλα.
Εν αρχή ήν... το 1989H ιδιωτική τηλεόραση ξεκίνησε στην Ελλάδα το 1989 και από τότε απορροφά σταθερά το 55-60% της συνολικής διαφημιστικής δαπάνης στα media. Μέχρι το 2007, η διαφημιστική