Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2013

Δ. Καζάκης - Στην παγκόσμια κρίση υπάρχει μόνο παγκόσμια λύση; - Ανοιχτή επιστολή - απάντηση στο κείμενο του ΔΚ

( KAI  - Ανοιχτή επιστολή - απάντηση στο κείμενο του Δημήτρη Καζάκη ) *

 Αν προσέξετε καλά τις «αναλύσεις» που διακινούνται για την σημερινή κρίση θα διαπιστώσετε ότι σχεδόν όλες, ανεξάρτητα από το αν φέρουν αριστερό, ή δεξιό πρόσημο, παίζουν με το γεγονός ότι η κρίση αυτή είναι παγκόσμια, διεθνής, ευρωπαϊκή και ότι άλλο θέλετε. Έξω δηλαδή από τα όρια μιας εθνικής οικονομίας. Κι επειδή κάνουν την επίσης πρωτότυπη διάγνωση ότι πρόκειται για κρίση «συστημική», καταλήγουν εύκολα στο συμπέρασμα ότι δεν έχει νόημα να την πολεμάς μέσα στα πλαίσια της εθνικής οικονομίας.
Αυτό που χρειάζεται είναι μια διεθνής, παγκόσμια, ευρωπαϊκή λύση, που άλλοι την αναζητούν μέσα από την αναβάθμιση των μηχανισμών διεθνούς διακυβέρνησης, καθώς ονειρεύονται διεθνείς συνεννοήσεις για να λυθούν συλλογικά τα προβλήματα της παγκόσμιας οικονομίας, ενώ άλλοι, καθ’ ότι αισθάνονται εντελώς ανήμποροι να αντιμετωπίσουν μια τέτοια πρόκληση, καταφεύγουν σε συνθήματα κενά περιεχομένου. Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός, μας λένε χωρίς να μας ξεκαθαρίζουν που ακριβώς: στον Άδη, στα Τάρταρα, ή στα μπουντουάρ της εξουσίας; Ορισμένοι άλλοι ξεθάβουν από το νεκροταφείο της ιστορίας τις πιο παρωχημένες
ιδέες περί σοσιαλισμού και κομμουνισμού, που προσιδιάζουν περισσότερο σε σέχτες του 19ου αιώνα, οι οποίες ονειρεύονταν να επιβάλουν στην κοινωνία την πειθαρχία και την ισότητα ενός στρατώνα.

Δεν είναι έτσι απλά τα πράγματα.
 Η σημερινή παγκόσμια κρίση δεν γεννήθηκε από μια τυπική υπερπαραγωγή εμπορευμάτων, αλλά από μια ιστορικά πρωτοφανή υπερσυσσώρευση χρηματικού κεφαλαίου διεθνώς. Το διαθέσιμο κεφάλαιο που αναζητά επενδύσεις είναι 25 φορές μεγαλύτερο από την ετήσια παραγωγή του πλανήτη σε προϊόντα και υπηρεσίες. Ο τρόπος που αναζητά επενδύσεις δεν αφορά πλέον τον τυπικό κύκλο της οικονομίας. Επένδυση-Παραγωγή-Κατανάλωση. Τον έχει ξεπεράσει προ πολλού. Αναζητά κέρδος από παντού. Η ίδια η έννοια του καπιταλιστικού κέρδους έχει αλλάξει. Δεν αφορά πλέον απλά στην άντληση υπεραξίας από την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης. Δεν είναι κυρίαρχη μορφή του ούτε καν το επιχειρηματικό κέρδος. Το κέρδος σήμερα εξαρτάται πρωταρχικά από τις τιμές των χρηματαγορών, δηλαδή από την υπεραξία των τίτλων που κατέχουν οι επενδυτές, είτε είναι φυσικά πρόσωπα, είτε νομικά. Κι επομένως το ζητούμενο είναι πώς θα αυξηθεί η χρηματιστική αξία των μεγάλων περιουσιών σε βάρος όχι μόνο των εργαζομένων, αλλά ολόκληρης της ανθρωπότητας.

Η εκμετάλλευση σήμερα δεν στηρίζεται απλά και μόνο στο μονοπώλιο των μέσων παραγωγής, όπως συνέβη ιστορικά, αλλά στο μονοπώλιο του χρήματος και της κυκλοφορίας του παγκόσμια. Γι' αυτό και οι τράπεζες παίζουν αυτόν τον ρόλο σήμερα. Αποτελούν την ανώτερη μορφή "συλλογικού κεφαλαιοκράτη" σε παγκόσμιο επίπεδο. Ανώτερη μορφή κι από εκείνη του κράτους. Με το μονοπώλιο του χρήματος κατορθώνουν να εκμεταλλευθούν και να εισπράξουν κέρδη από κάθε μορφή κοινωνικής δράσης. Η ίδια η καταστροφή δεν είναι απλά μια διέξοδος για το κεφάλαιο, αλλά ένα από τα πιο σημαντικά πεδία αποκόμισης πρόσθετου κέρδους. Και μάλιστα σε παγκόσμιο επίπεδο.

Ναι, όντως πρόκειται για μια παγκόσμια κρίση. Μια παγκόσμια κρίση, όπως άλλες τρεις σαν κι αυτήν στο παρελθόν (1873-1896, 1914-1948, 1975-1990, 2001 έως σήμερα). Το ιδιότυπο χαρακτηριστικό αυτών των κρίσεων δεν είναι απλά και μόνο ότι είναι παγκόσμιες, αλλά το γεγονός ότι κλονίζεται συθέμελα ολόκληρη η εσωτερική αρχιτεκτονική του κεφαλαιοκρατικού συστήματος, ολόκληρη η κοινωνική του διάρθρωση που κυριαρχεί σε μια ιστορική εποχή. Κι επομένως το ίδιο το σύστημα εξωθείται - χωρίς καν να το θέλει - σε μια ολοκληρωτική μεταβολή της εσωτερικής του αρχιτεκτονικής σε παγκόσμιο επίπεδο. Μόνο που αυτό δεν γίνεται, ούτε μπορεί να γίνει αυτόματα. Μπορεί να γίνει μόνο φέρνοντας στην επιφάνεια τις εσωτερικές του συγκρούσεις σε όλα τα επίπεδα. Οι κρίσεις αυτές ιχνηλατούν την διέξοδό τους μέσα από περιόδους πολέμων και επαναστάσεων. Γι' αυτό και η κυρίαρχη δύναμη που καθορίζει τον τρόπο εξόδου από την κρίση δεν είναι οι αποφάσεις και οι επιλογές της εξουσίας, αλλά οι κοινωνικές αναμετρήσεις σε όλες τους τις διαστάσεις (ταξικές, εθνικές, παλλαϊκές).

Η ιστορία έχει αποδείξει ότι σε καμιά από τις παγκόσμιες κρίσεις που αναφέραμε δεν υπήρξε παγκόσμια λύση. Την παγκόσμια λύση την επιδιώκει μόνο μια δύναμη, η δύναμη του κεφαλαίου και των αγορών. Και μόνο η διατύπωση ότι η κρίση είναι παγκόσμια και άρα παγκόσμια θα είναι και η λύση, αρκεί για να θέσει στην πλευρά των κυρίαρχων δυνάμεων της παγκόσμιας εξουσίας και των αγορών. Το κεφάλαιο από την εποχή της πρώτης παγκόσμιας κρίσης ξέρει μόνο έναν τρόπο να απαντά στην εσωτερική αποσύνθεση των οικονομιών που ελέγχει: με την ακόμη πιο βίαιη εξαγωγή του σε διεθνές επίπεδο, με τον αγώνα να ρίξει όλα τα τείχη και τα σύνορα που εμποδίζουν την ελεύθερη κίνησή του σε βάρος των λαών και των χωρών παγκόσμια. Η εσωτερική αυτή τάση του κεφαλαίου γέννησε τους πιο καταστροφικούς πολέμους στην ανθρώπινη ιστορία.

Αντίθετα, οι λαοί σε κάθε ιστορική περίοδο αναζητούσαν την επιβεβαίωση της δικής τους αυτοδιάθεσης. Οι λαοί και οι εργαζόμενοι δεν εξαρτώνται από το άνοιγμα των διεθνών αγορών. Αντίθετα ο έλεγχος της εθνικής οικονομίας είναι ο μόνος που μπορεί να τους εξασφαλίσει καλύτερους όρους ζωής και δουλειάς. Μόνο έτσι μπορούν να αντιπαρατεθούν με το κεφάλαιο και την εξουσία του παγκόσμια. Ο εργάτης, ο εργαζόμενος, τα λαϊκά στρώματα που ζουν από την δουλειά τους, δεν έχουν κανέναν άλλο τρόπο να προστατευθούν από την ασυδοσία του κεφαλαίου, εκτός από το να διεκδικήσουν για τον εαυτό τους την χώρα τους, την πατρίδα τους και το κράτος που αντιστοιχεί στα πιο άμεσα και ζωτικά τους συμφέροντα. Χωρίς την κατοχύρωση της δική του εθνικής κυριαρχίας δεν μπορεί κανένας λαός να αντισταθεί στην διεθνή επέλαση των δυνάμεων του κεφαλαίου.

Στην πολεμική ιαχή του κεφαλαίου που σε κάθε τέτοια κρίση γίνεται όλο και πιο απειλητική, κάτω τα σύνορα, ανοίξτε τις αγορές και τις οικονομίες, οι λαοί πάντα διεκδικούσαν την δική τους κυριαρχία πάνω στον τόπο τους, διεκδικούσαν την δική τους λευτεριά ως προοίμιο της πανανθρώπινης λευτεριάς. Σε κάθε μεγάλη ιστορική εξόρμηση του μεγάλου κεφαλαίου για την επιβολή νέων όρων και ορίων στην παγκόσμια οικονομία, οι λαοί απαντούσαν πάντα με την έξαρση των δικών τους εθνικών και δημοκρατικών κινημάτων. Στην κραυγή του κεφαλαίου για νέες αγορές και ανοιχτά σύνορα, που τα διεκδικούσε είτε με την πολιτική των κανονιοφόρων, είτε με την εξαγορά δια του χρηματιστηρίου, οι λαοί απαντούσαν πάντα με το Patria o Muerte! Ή κατά το ελληνικότερο Ελευθερία ή Θάνατος! Όσο το κεφάλαιο και οι χρηματαγορές θα κυριαρχούν στην παγκόσμια οικονομία, η πατρίδα για τους κατατρεγμένους, καταπιεσμένους και εκμεταλλευόμενους λαούς του πλανήτη δεν θα έχει ολοκληρώσει το ιστορικό της τραγούδι.

Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Στην παγκοσμιοποίηση των αγορών που επιβάλει με βίαιο και συχνά πολεμικό τρόπο το κεφάλαιο και το δικό του διεθνές σύστημα διακυβέρνησης, η μοναδική προοδευτική απάντηση από την σκοπιά των συμφερόντων του εργαζόμενου λαού είναι μία και μόνη: Εθνική αυτοδιάθεση και λαϊκή κυριαρχία με εθνικοποίηση των όρων και των κορυφών της οικονομίας σε κάθε χώρα με πρωταγωνιστή τον ίδιο τον εργαζόμενο λαό. Η παγκόσμια λύση για τον λαό περνά αναγκαστικά, υποχρεωτικά μέσα από την εθνική αυτοδιάθεση και την ελευθερία όλων των λαών της υφηλίου και όχι από το άνοιγμα των συνόρων και των αγορών στα μεγαλύτερα αρπακτικά που γέννησε η ιστορία του πλανήτη.

Αυτό λοιπόν που χρειάζεται σήμερα δεν είναι να κατανοήσει ο λαός τις αιτίες και τον μηχανισμό της παγκόσμιας κρίσης. Αλλοίμονο, αν ήταν αυτό το προαπαιτούμενο για κάθε μεγάλο παλλαϊκό κίνημα. Εδώ δεν μπορούν να τα κατανοήσουν ούτε καν οι επίδοξοι θεωρητικοί του κινήματος. Αυτό που χρειάζεται είναι να επενδύσουμε στις δημοκρατικές προσδοκίες του λαού που τέτοιες κρίσεις φέρνουν με ορμητικό τρόπο στην επιφάνεια και να τον οργανώσουμε για την μεγάλη μάχη. Γιατί, όπως έχει αποδείξει και η ιστορία, μέσα απ' αυτού του είδους τις κρίσεις μπορείς να βγεις είτε με γενικευμένη κοινωνική εξέγερση, δηλαδή με επανάσταση, είτε με επικράτηση της πιο μαύρης αντίδρασης. Μέσος δρόμος δεν μπορεί να υπάρξει.


ΑΠΟ  - dimitriskazakis.blogspot.gr

 


* Ανοιχτή επιστολή - απάντηση στο κείμενο του Δημήτρη Καζάκη:

 «Στην παγκόσμια κρίση υπάρχει μόνο παγκόσμια λύση;» Κε Καζάκη,
 Μελέτησα με ιδιαίτερη προσοχή την ανάλυσή σας καθώς το ερώτημα που θέτετε είναι εξαιρετικά σοβαρό και με απασχολεί κι εμένα, όπως και τους περισσότερους συνανθρώπους μας, πάρα πολύ. Επιτρέψτε μου, με βάση τα λεγόμενά σας, να φωτίσω μια πιθανά άλλη, διαφορετική οπτική του ιδίου προβληματισμού. Όπως αναφέρετε στο ξεκίνημα του κειμένου σας, οι αναλύσεις που διακινούνται παρουσιάζουν την παρούσα κρίση ως παγκόσμια, ως κρίση πέρα από εθνικά σύνορα και μάλιστα «συστημική». Κατ αρχάς, αν θυμάμαι καλά, η οικονομική αυτή κρίση, είχε αρχικά εστιαστεί στους κακομαθημένους καλοπερασάκηδες Έλληνες, μιας και δεν είχε «αγγίξει» αισθητά ακόμα άλλους λαούς. Στην πορεία και την εξέλιξη των αδιέξοδων και αναποτελεσματικών μέτρων που πάρθηκαν από τις ντόπιες ανίκανες κυβερνήσεις, την εμπλοκή του ΔΝΤ, την επέκταση της κρίσης σε γειτονικές και άλλες Ευρωπαϊκές χώρες κλπ άρχισε να γίνεται «ηλίου φαεινότερο» ότι αυτή η κρίση δεν είναι ούτε τοπική υπόθεση αλλά ούτε απλή και διαχειρίσιμη εύκολα.

 Για εσάς δεν είναι ολοφάνερο δηλαδή ότι η κρίση αυτή είναι παγκόσμια; Και εάν η απάντησή σας είναι καταφατική, όπως υποθέτω, τότε πως σε ένα παγκόσμιο πρόβλημα η λύση μπορεί, όπως εκτιμάτε, να έρθει μέσα από τις εθνικές οικονομίες; Αν υποθέσουμε για παράδειγμα, ότι εξαφανίζονται τα αποθέματα πετρελαίου από τον πλανήτη και μια μόνο χώρα διαθέτει, ως δια μαγείας, την ποσότητα που χρειάζεται… τι νομίζεται ότι θα συμβεί το επόμενο διάστημα με τα δισεκατομμύρια των υπολοίπων ανθρώπων που θα το έχουν και αυτοί ανάγκη; Η νοημοσύνη μου πιθανόν να μην με βοηθά στο να το κατανοήσω. Υποθέτοντας δηλ., για να προχωρήσω τη σκέψη μου, ότι ως δια μαγείας, η ταλαίπωρη αυτή χώρα απαλλάσσεται εντελώς από το κακό που τη βρήκε, δεν χρωστάει σε κανέναν και η κρίση είναι παρελθόν, για πόσο χρονικό διάστημα νομίζεται θα μπορούσε να είναι υγιής και αυτάρκης, όταν ο περιβάλλον κόσμος, τα άλλα κράτη θα συνέχιζαν να μαστίζονται από οικονομική κρίση και ύφεση;; Ξεχνάτε τους οικονομικούς μετανάστες; Γιατί ξεσπιτώνονται; Πάνε απελπισμένοι προφανώς στους τόπους που ελπίζουν ότι μπορεί να λύσουν τα οικονομικά τους προβλήματα… και τα οικονομικά προβλήματα διαιωνίζονται και μεταφέρονται από τόπο σε τόπο δυσκολεύοντας όλο και περισσότερο τις ζωές των απλών και αδικημένων συνανθρώπων μας. 

Μήπως η ρίζα που γεννά το πρόβλημα βρίσκεται αλλού; Κε Καζάκη, σίγουρα τα πράγματα δεν είναι απλά, μα καθώς τυχαίνει να μην είμαι οικονομολόγος εξηγήστε μου σας παρακαλώ τι ακριβώς εννοείται όταν λέτε «η σημερινή παγκόσμια κρίση γεννήθηκε από την υπερσυσσώρευση χρηματικού κεφαλαίου διεθνώς». Το χρηματικό κεφάλαιο είναι κάτι το χειροπιαστό, κάτι το υπαρκτό ή είναι λογιστικά νούμερα στους υπολογιστές; Το χρήμα αυτό καθεαυτό, είναι ένας φυσικός πόρος που συσσωρεύτηκε «κάπου» και δεν μπορεί να επενδυθεί - χρησιμοποιηθεί; Η έννοια του κέρδους είναι μια έννοια που προκύπτει από τη γνώση μας για το φυσικό κόσμο, οπότε γίνεται αυτόματα και ανθρώπινη αξία ή είναι μια έννοια καθαρά κατασκευασμένη στα μυαλά της καπιταλιστικής ελίτ και των ιδιοκτητών του παγκόσμιου χρήματος; Κατανοώ, όσο μπορώ, τους οικονομικούς όρους, μιας και δεχόμαστε όλοι καταιγισμό από τέτοιους καθημερινά, αλλά μήπως τελικά αυτοί οι όροι και οι οικονομικές έννοιες, μας εγκλωβίζουν στην περιορισμένη τους και ασύμβατη με τις πραγματικές ανθρώπινες ανάγκες οπτική και μετά ψάχνουμε πόρτα να βγούμε και δεν βρίσκουμε; Οι διαπιστώσεις σας σχετικά με το μονοπώλιο του χρήματος και την τυφλή εκμετάλλευση και αδικία που προκαλεί σε όλη την ανθρωπότητα με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο, το ίδιο και το γεγονός ότι «από τέτοιες σοβαρές παγκόσμιες κρίσεις κλονίζεται συθέμελα ολόκληρη η εσωτερική αρχιτεκτονική του κεφαλαιοκρατικού συστήματος, ολόκληρη η κοινωνική του διάρθρωση». Και ενώ λέτε ότι «το ίδιο το σύστημα εξωθείται - χωρίς καν να το θέλει - σε μια ολοκληρωτική μεταβολή της εσωτερικής του αρχιτεκτονικής σε παγκόσμιο επίπεδο» καταλήγετε στο συμπέρασμα ότι «αυτό δεν γίνεται, ούτε μπορεί να γίνει αυτόματα», αναρωτιέμαι αρχικά σε αυτό, τι εννοείτε όταν λέτε «κλονίζεται». Κλονίζεται η αξιοπιστία του; Το δίκαιό του; Η βιωσιμότητά του;
 
 Άραγε ποια είναι η αξιακή βάση πάνω στην οποία στηρίζεται όλο το χρηματοπιστωτικό σύστημα και άρα, πόσο δίκαιο και βιώσιμο μπορεί να είναι; Είναι η αξιακή του βάση η κάλυψη των αναγκών και το όφελος όλων των πολιτών του κόσμου; Είναι η ισορροπία και η σωστή διαχείριση των πόρων του πλανήτη; Γνωρίζεται σίγουρα πολύ καλά ότι δεν είναι τίποτε από όλα αυτά. Το κέρδος διψάει για περισσότερο κέρδος χωρίς να νοιάζεται ή να υπολογίζει τίποτε άλλο. Ούτε ανθρώπινες αξίες, ούτε σωστή διαχείριση των πόρων. Άρα λοιπόν μήπως το ίδιο αυτό το χρηματοπιστωτικό σύστημα, μέσα στη δομή του, περιέχει εγγενώς την ρίζα από την οποία γεννιόνται και διαιωνίζονται όλα μας τα κοινωνικά προβλήματα; Και μήπως αυτός που αναζητεί με ειλικρίνεια και καλοπροαίρετα λύση σε όλα αυτά οφείλει να βγει από τα περιορισμένα όρια και τους κανόνες αυτού του συστήματος για να δει καθαρά αν υπάρχει τίποτε άλλο; Αναφέρετε παρακάτω ότι «η ιστορία έχει αποδείξει ότι σε καμιά από τις παγκόσμιες κρίσεις που αναφέρατε δεν υπήρξε παγκόσμια λύση.» 

Σας περνάει καθόλου από το μυαλό ότι ίσως αυτός είναι και ο λόγος που τα προβλήματα παραμένουν άλυτα;;; …ότι πάντα η «λύση» ήτανε επιφανειακή, τοπική και πρόσκαιρη, χωρίς οπτική, στόχους και ορίζοντες για ένα πραγματικά βιώσιμο μέλλον της ανθρωπότητας;; Λέτε παρακάτω: «Ο εργάτης, ο εργαζόμενος, τα λαϊκά στρώματα που ζουν από την δουλειά τους, δεν έχουν κανέναν άλλο τρόπο να προστατευθούν από την ασυδοσία του κεφαλαίου, εκτός από το να διεκδικήσουν για τον εαυτό τους την χώρα τους, την πατρίδα τους και το κράτος που αντιστοιχεί στα πιο άμεσα και ζωτικά τους συμφέροντα. Χωρίς την κατοχύρωση της δική του εθνικής κυριαρχίας δεν μπορεί κανένας λαός να αντισταθεί στην διεθνή επέλαση των δυνάμεων του κεφαλαίου.» Παρακαλώ εξηγήστε μου γιατί οι εργάτες, οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα είναι καταδικασμένοι (και από εσάς που το αναφέρετε με αυτό τον τρόπο) να διεκδικούν, να αντιστέκονται στην επέλαση του κεφαλαίου, να μάχονται, να αγωνίζονται και όλα αυτά;;; Εννοείται μήπως ότι αυτή είναι η μοίρα τους ή μήπως, αποδεχόμενοι ήδη τους κανόνες του «παιχνιδιού», αυτό είναι το μόνο που τους απομένει να κάνουν;;; Γιατί δεν «χτυπάτε» το ίδιο το «παιχνίδι» και «οπλίζετε» τους εργαζόμενους;;;

 Γράφετε «όσο το κεφάλαιο και οι χρηματαγορές θα κυριαρχούν στην παγκόσμια οικονομία, η πατρίδα για τους κατατρεγμένους, καταπιεσμένους και εκμεταλλευόμενους λαούς του πλανήτη δεν θα έχει ολοκληρώσει το ιστορικό της τραγούδι». Και σας ρωτώ, σε ένα χρηματοπιστωτικό οικονομικό μοντέλο υπάρχει ποτέ περίπτωση να μην κυριαρχούν το κεφάλαιο και οι χρηματαγορές;;; Θα μπορούσε δηλαδή ποτέ το μοντέλο αυτό να λειτουργήσει δίκαια;;; Και καταλήγετε τον προβληματισμό σας λέγοντας ότι «αλλοίμονο αν χρειαζότανε να κατανοήσουν οι λαοί το μηχανισμό και τις αιτίες της παγκόσμιας κρίσης (???!!!)», ότι αυτό που χρειάζεται είναι «να επενδύσουμε στις δημοκρατικές προσδοκίες του λαού που τέτοιες κρίσεις φέρνουν με ορμητικό τρόπο στην επιφάνεια και να τον οργανώσουμε για την μεγάλη μάχη (???!!!).» Το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα που κυριαρχεί στον κόσμο μας τους τελευταίους αιώνες Κε Καζάκη δεν έχει φτιαχτεί για το όφελος ΟΛΩΝ των ανθρώπων αλλά για τα οφέλη μιας μικρής ελίτ που κατέχει και εκμεταλλεύεται τους παγκόσμιους φυσικούς πόρους στήνοντας όλο το παγκόσμιο «παιχνίδι» κυριαρχίας.

 Μέσα από τα άλυτα κοινωνικοοικονομικά προβλήματα προκύπτουν τα κέρδη της ελίτ. Η «μαγική» τους έννοια είναι το Χρέος, όσο «παράγεται» χρέος τόσο υπάρχουν χρήματα και κέρδος. Αν με κάποιο μαγικό τρόπο εξοφλούσαν όλοι οι άνθρωποι του κόσμου τα χρέη τους δεν θα κυκλοφορούσε ούτε κέρμα. Αν δεν κατανοήσουν Κε Καζάκη οι λαοί τη ρίζα που γεννάει τα προβλήματά τους και δεν την εξαλείψουν, υπάρχει ποτέ περίπτωση η ό,ποια αλλαγή τους, προσωπική ή κοινωνική, να είναι συνειδητή και βιώσιμη; Με δημοκρατικές προσδοκίες θα αλλάξουν οι λαοί τις μοίρες τους ή με πραγματική γνώση όλων των δεδομένων και όλων των δυνατοτήτων που μπορεί αυτός ο κόσμος να τους παρέχει; Το άχρηστο δεν το πολεμάς Κε Καζάκη, αυτοί είναι παρωχημένοι και εντελώς αναποτελεσματικοί τρόποι έκφρασης ενός παρελθόντος άγνοιας των ανθρώπων. Το άχρηστο, σε μια προηγμένη επιστημονικά και τεχνολογικά εποχή το αντικαθιστάς με το χρήσιμο. Αν τα θεμέλια του οικήματος στο οποίο κατοικείς είναι σαθρά και επισφαλή δεν ανακαινίζεις την επίπλωση, αλλάζεις οίκημα. Αυτός ο κόσμος για να αφήσει για πάντα πίσω τα τεράστια προβλήματά του και ν' αρχίσει να γίνεται πραγματικά πολιτισμένος οφείλει να εξαλείψει τα δύο του βασικά προβλήματα. Πρώτα την διαχωριστική του αντίληψη για τον κόσμο και έπειτα το χρηματοπιστωτικό οικονομικό σύστημα πάνω στο οποίο στηρίζει και γεννά τις αξίες του.

 Όσον αφορά το πρώτο ζήτημα είναι θέμα άγνοιας το ότι οι άνθρωποι δεν μαθαίνουν (σκόπιμα) ότι οι διαφορές και οι διαχωρισμοί μεταξύ τους είναι επίκτητοι και κατασκευασμένοι από το παρών κατεστημένο σύστημα και όσον αφορά το δεύτερο, οι άνθρωποι γεννιούνται και μεγαλώνουν μέσα στο χρηματοπιστωτικό σύστημα το οποίο μαθαίνουν να αποδέχονται ως το μόνο υπαρκτό οικονομικό σύστημα. Όπως κι εσείς καταλήγετε, επιτρέψτε μου να σας πω ότι «μέσος δρόμος, όντως δεν υπάρχει». Ή τα αφήνεις για πάντα πίσω και τα δύο ή συνεχίζεις τους φαύλους κύκλους μέχρι τελικής καταστροφής των πάντων…. Η μόνη πραγματικά βιώσιμη λύση είναι υπαρκτή και η μόνη πραγματική οικονομία είναι η Οικονομία που βασίζεται στους φυσικούς Πόρους και όχι στο χρήμα. Η διαθεσιμότητα των πόρων, η επιστημονική και τεχνολογική γνώση και το γκρέμισμα των κατασκευασμένων διαφορών μεταξύ των ανθρώπων είναι η μόνη λύση. 

«ή θα μάθουμε να ζούμε συμβιωτικά όλοι μαζί ή θα χαθούμε όλοι μαζί σαν ανόητοι που δεν έμαθαν ποτέ τις πραγματικές αξίες της ζωής».

 Τάσος Πετρίδης, ιδρυτικό μέλος της Πανγαία και υπεύθυνος εκπαίδευσης

 Πηγή: Απάντηση στο κείμενο του Δ. Καζάκη «Στην παγκόσμια κρίση υπάρχει μόνο παγκόσμια λύση;» - RAMNOUSIA

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Στη Νάξο, 11-13 Ιουνίου 2021 Το 33ο Συνέδριο της Ομοσπονδίας Κινηματογραφικών Λεσχών Ελλάδας

Το 33ο Συνέδριο της Ομοσπονδίας Κινηματογραφικών Λεσχών Ελλάδας με θέμα:   «Η θάλασσα στον κινηματογράφο» σε συνεργασία με την Κινηματογρα...