Eχουν συμβεί μερικά γεγονότα στη ζωή μου όπου αυτό που ήταν δυστυχία έγινε τύχη χρυσή. Πιστεύω
πάρα πολύ στην τύχη. Είναι φοβερό πράγμα, «διαβολεμένο». O καημός μου
που δεν μπόρεσα να πάω στο πανεπιστήμιο, γιατί έπρεπε να δουλεύω από
πολύ μικρός και κατάφερα να τελειώσω μονάχα μια νυχτερινή τεχνική σχολή,
μου έσωσε αργότερα τη ζωή. Γιατί, όταν
βρέθηκα στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως του Μαουτχάουζεν, αντί να με
στείλουν σε κάποιο εξωτερικό συνεργείο, όπου οι συνθήκες ήταν φριχτές,
βλέποντας ότι ήμουν τεχνικός σχεδιαστής με έβαλαν να αντιγράφω τα
στοιχεία των κρατουμένων σε καρτέλες. Μήνες αργότερα, όταν εργαζόμουν
στο τεχνικό τους γραφείο, ο επικεφαλής SS που μας φρουρούσε κατηγόρησε
εμένα και κάποιους άλλους για συνεργασία σε κατασκοπεία. Μας πήγαινε για
εκτέλεση, αλλά, καθώς επιστρέφαμε στο στρατόπεδο από ένα εργοτάξιο, μια
μοτοσικλέτα που ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση τον σκότωσε και
έτσι γλιτώσαμε.
Xαρακτηριστικό της γενιάς μου είναι ότι μας κυοφορούσε η εποχή. Δύσκολα
χρόνια, με φόβο αλλά και ελπίδες για να αγωνιστούμε και να νικήσουμε
τις δυσκολίες με το πάθος και το μυαλό μας. Θέλαμε να μιλήσουμε, να
έχουμε έναν «λόγο». Γι’ αυτό γράψαμε. Και αυτή είναι η αιτία που
υπήρξαμε μια δημιουργική γενιά.
Oταν μου έρχονται η διάθεση και η ανάγκη καταπιεστικά, αφήνω τα πάντα και πηγαίνω να γράψω. Από
εκείνη τη στιγμή, δύσκολα θα