Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2018

Ιάκωβος Καμπανέλλης γεννήθηκε στη Νάξο στις 2 Δεκεμβρίου 1921

  

Ιάκωβος Καμπανέλλης γεννήθηκε στη Νάξο στις 2 Δεκεμβρίου 1921 και πέθανε στις 29 Μαρτίου 2011. Είναι το πέμπτο από τα εννέα παιδιά του Στέφανου Καμπανέλλη, εμπειρικού φαρμακοποιού, και της Αικατερίνης Λάσκαρη. Ο πατέρας του καταγόταν από την Χίο, ενώ η μητέρα του προερχόταν από παλιά αρχοντική οικογένεια της Κωνσταντινούπολης.
Ήδη από μαθητής στο δημοτικό σχολείο ο μικρός Ιάκωβος διακρίνεται για την κλίση του στη λογοτεχνία. Μετά τις δύο πρώτες τάξεις του Γυμνασίου, όπου έχει συμμαθητή τον Μανόλη Γλέζο, έντονα βιοποριστικά προβλήματα αναγκάζουν την οικογένεια να μεταφερθεί στην Αθήνα. Εγκαθίστανται στο Μεταξουργείο. Tην ημέρα εργάζεται και το βράδυ σπουδάζει σχεδιαστής τεχνικού σχεδίου στη νυχτερινή Σιβιτανίδειο Σχολή.
Την ίδια εποχή, στην περιοχή που έμενε, στο Μεταξουργείο, γνωρίζεται με συνομηλίκους του που έχουν κοινές λογοτεχνικές ανησυχίες όπως οι: Τάσος Λειβαδίτης, Κώστας και Αλέξανδρος Κοτζιάς, Δημήτρης Χριστοδούλου και Ρένος Αποστολίδης. Παράλληλα, εμπλουτίζει τις γνώσεις του με αναγνώσεις βιβλίων, κυρίως λογοτεχνίας και ιστορίας, που του αποκαλύπτουν την ανθρώπινη περιπέτεια αλλά και τα μυστικά της γραφής.
 Με το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, σχεδιάζει μαζί μ' ένα φίλο του να καταφύγουν στη Μέση Ανατολή. Επειδή το χρηματικό ποσό που χρειάζονταν ήταν υπέρογκο, αποφασίζουν να περάσουν στην Ελβετία μέσω Αυστρίας. Στην διαδρομή από Βιέννη προς Ελβετία σε έναν έλεγχο συλλαμβάνονται στο Ίνσμπρουκ. Ο Καμπανέλλης μεταφέρεται στην Βιέννη για ανάκριση και καταλήγει στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως και εξοντώσεως Μαουτχάουζεν
Εκεί θα παραμείνει ως τις 5 Μαΐου 1945, όταν το στρατόπεδο απελευθερώθηκε από τον αμερικανικό στρατό. Οι συγκρατούμενοι του, χίλιοι εκατό Έλληνες και Ελληνοεβραίοι, τον εκλέγουν αντιπρόσωπο τους στη Διεθνή επιτροπή που φροντίζει για την ανάρρωση και την επιστροφή τους στην πατρίδα.
Στην Αθήνα, που έχει απελευθερωθεί από τον γερμανικό ζυγό αλλά μαστίζεται από έντονες πολιτικές αναταραχές, μια παράσταση που βλέπει τυχαία στο Θέατρο Τέχνης, τον μαγεύει και τον οδηγεί να στραφεί στο θέατρο. Στερούμενος όμως των τυπικών προσόντων (απολυτήριο γυμνασίου), δεν μπορεί να φοιτήσει ως ηθοποιός στις δραματικές σχολές και αφιερώνεται στη συγγραφή θεατρικών έργων.
Πρώτο του έργο το: Άνθρωποι και ημέρες (1945), που παραμένει ανέκδοτο. Με το Χορός πάνω στα στάχυα (1950), που ανεβαίνει από τον θίασο του Αδάμ. Λεμού, εγκαινιάζει τη μακριά πορεία του στη νεοελληνική σκηνή. Ακολουθούν: Ο κρυφός ήλιος, Ο μπαμπάς ο πόλεμος, Οδυσσέα γύρισε σπίτι, και τα μονόπρακτα: Η οδός, Ο γορίλας και η ορτανσία κ. ά., που θα παιχτούν πολύ αργότερα.
Η γνωριμία του με την τότε νεοεμφανιζόμενη ηθοποιό, Μελίνα Μερκούρη, του εμπνέει το θεατρικό Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια. Η πετυχημένη μεταφορά του στον κινηματογράφο από τον Μιχ. Κακογιάννη, ματαιώνει την προγραμματισμένη παράσταση. Η προβολή της ταινίας Στέλλα σε ξένα φεστιβάλ κινηματογράφου επιβάλλει αμέσως τους συντελεστές της διεθνώς. Ακολουθεί η συνεργασία του με τον Ν. Κούνδουρο στο σενάριο Ο Δράκος (1955), που θεωρείται ταινία - σταθμός στην ιστορία του νεοελληνικού κινηματογράφου και της παγκόσμιας ταινιοθήκης.
Η αναγνώριση ως θεατρικού συγγραφέα έρχεται με το έργο Έβδομη μέρα της Δημιουργίας (1956), που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Κ. Μιχαηλίδη στο Εθνικό Θέατρο και αγκαλιάζεται από κοινό και κριτικούς.
Το μονόπρακτο Αυτός και το πανταλόνι του (1957), παίχτηκε με τρία άλλα, ξένων συγγραφέων σ' ένα ρεσιτάλ υποκριτικής του Β. Διαμαντόπουλου.
Η αυλή των θαυμάτων (1957), που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Κ. Κουν στο Θέατρο Τέχνης, με σκηνικά Γ. Τσαρούχη και μουσική Μ. Χατζιδάκι, μετά τη θερμή υποδοχή του από το κοινό, θεωρείται καλλιτεχνικό γεγονός και καθιερώνει τον Καμπανέλλη ως αναμορφωτή της νεοελληνικής δραματουργίας. Η απήχηση της παράστασης οδηγεί στην ανανέωση της συνεργασίας του με τον Κουν και την επόμενη σεζόν

Το έργο Η ηλικία της νύχτας (1959) ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Κ. Κουν στο Θέατρο Τέχνης, χωρίς όμως την αναμενόμενη ανταπόκριση από το κοινό. Με την παράσταση Παραμύθι χωρίς όνομα (1959), βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο της Π. Δέλτα, που ο Καμπανέλλης γνώριζε από παιδί, πειραματίζεται σε νέους τρόπους έκφρασης. Η σκηνική αυτή αλληγορία, που ανεβαίνει από το θίασο του Β. Διαμαντόπουλου και της Μαρ. Αλκαίου, παρά τους εξαιρετικούς συντελεστές της και τη συμβολή του Μ. Χατζιδάκι στη μουσική, δε γίνεται δεκτή και σύντομα κατεβαίνει.
Ωστόσο, τα έργα Η αυλή των θαυμάτων και Παραμύθι χωρίς όνομα, θα αναδειχθούν στη συνέχεια ως τα δύο πιο αγαπητά και πολυπαιγμένα θεατρικά του.
Η αντιμετώπιση αυτών των έργων και το έντονο ασταθές πολιτικό κλίμα της ταραγμένης δεκαετίας του '60, προβληματίζει τον Καμπανέλλη που βρίσκεται σε μια κρίσιμη περίοδο καμπής και αναθεωρήσεων των εκφραστικών του μέσων. Αποφασίζει να επισκεφθεί το Λονδίνο, όπου θα μείνει εκεί (1960 - 1963) για να ενημερωθεί για τις νέες καλλιτεχνικές και θεατρικές τάσεις. Καρπός αυτής της εμπειρίας είναι το έργο Η γειτονιά των αγγέλων (1963), που ανεβαίνει μόλις έρχεται στην Ελλάδα από το θίασο Τζ. Καρέζη, με μουσική Μ. Θεοδωράκη, παρουσιάζοντας ένα νέο σκηνικό λόγο εν είδει λαϊκής όπερας.
Η εμπειρία του στο ναζιστικό στρατόπεδο συγκεντρώσεως που τον απασχολούσε πολλά χρόνια πριν, αποτυπώνεται στο χρονικό του, Μαουτχάουζεν. Μια μαρτυρία που κυκλοφορεί αρχικά από τις εκδόσεις Θεμέλιο (1961) και εν συνεχεία από τις εκδόσεις Κέδρος, γίνεται αμέσως εκδοτική επιτυχία και με τις συνεχείς επανεκδόσεις μέχρι σήμερα, αναδεικνύεται ως επίτευγμα της αντιπολεμικής λογοτεχνίας. Η απήχηση του βιβλίου παρακινεί τον Καμπανέλλη να γράψει τους στίχους των 4 τραγουδιών του ομώνυμου κύκλου, που μελοποιεί ο Μίκης Θεοδωράκης και παρουσιάζονται με μεγάλη επιτυχία στην Ελλάδα και στο εξωτερικό έως σήμερα.
Η επιβολή της δικτατορίας στις 21 Απριλίου 1967, αναστέλλει την καλλιτεχνική δραστηριότητα της χώρας, και, όπως όλοι οι συγγραφείς, αποφασίζει και ο Καμπανέλλης να σιωπήσει. Διακόπτει τη σιωπή του με το έργο Αποικία των τιμωρημένων (1972), μια διασκευή για θέατρο του διηγήματος του Κάφκα, που ανεβαίνει στην Πειραματική Σκηνή της Πόλης της Μαρ. Ριάλδη, και το έργο Το μεγάλο μας τσίρκο (1973), που ανεβάζει ο θίασος Καρέζη - Καζάκος, με μουσική Στ. Ξαρχάκου και εξελίσσεται σε αντιδικτατορική εκδήλωση. Το κουκί και το ρεβύθι (1974) και Ο εχθρός λαός (1975), που ανέβηκαν από τον ίδιο θίασο και ανήγαγαν τον Καμπανέλλη σε σύμβολο αντίστασης κάθε μορφής φασισμού.
Με το έργο Πρόσωπα για βιολί και ορχήστρα (1976), που διαρθρώνεται σε τέσσερα μονόπρακτα: Ο πιστός άνθρωπος, Ο πανηγυρικός, Ο άνθρωπος και το κάδρο και Η γυναίκα και το Λάθος, και ανέβηκαν σε σκηνοθεσία Κ. Κουν, ο Καμπανέλλης τελειοποιεί τη γραφή και το ύφος που είχε εγκαινιάσει με το μονόπρακτο Αυτός και το πανταλόνι του.
Το 1978 ξεκινά η έκδοση των Απάντων του με τον τίτλο "Θέατρο", που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Κέδρος. Στη σειρά αυτή έχουν εκδοθεί οι 9 πρώτοι τόμοι (Α - Θ), όπου το θεατρικό κείμενο συνοδεύουν φωτογραφικό υλικό και μικρό ανθολόγιο κριτικών των πρώτων παραστάσεων τους. Ο Κ. Κουν ανεβάζει Τα τέσσερα πόδια του τραπεζιού (1978) που παίζεται με επιτυχία στο Θέατρο Τέχνης. Το δρόμο προς τη σκηνή παίρνει και το έργο του Ο μπαμπάς ο πόλεμος, έργο του 1952, που παίζεται σε σκηνοθεσία Γ. Λαζάνη στο Θέατρο Τέχνης το 1980.
Το 1981 του ανατίθεται η Διεύθυνση Ραδιοφωνίας της ΕΡΤ, όπου θα παραμείνει μέχρι το 1987, γεγονός που θα αναστείλει τις δραστηριότητες του στο θέατρο. Το 1987 μετατίθεται στην αντιπροεδρία της ΕΡΤ, θέση από την οποία αποχωρεί τον επόμενο χρόνο. Μετά από 8 χρόνια απουσίας ο Καμπανέλλης επιχειρεί δυναμική επιστροφή στη σκηνή με το έργο Ο Αόρατος θίασος (1989), που παίζεται σε σκηνοθεσία Γ. Μιχαηλίδη στο Εθνικό Θέατρο.
Ο προβληματισμός του για τις σύγχρονες σχέσεις στη φθίνουσα μικροαστική κοινωνία της εποχής και οι προκλήσεις τυχοδιωκτισμού και διαφθοράς, εκφράζονται στο έργο Ο δρόμος περνά από μέσα (1991), που ανεβαίνει στο Πειραματικό Θέατρο της Πόλης της Μαρ. Ριάλδη σε δική του σκηνοθεσία. Η σύγκρουση του ατόμου με την πραγματικότητα εντοπίζονται στα μονόπρακτα Ο Επικήδειος (1997) και Ο Πανηγυρικός (1972), που αν και γραμμένα παλαιότερα, τώρα αρχίζουν να ερμηνεύονται στη σκηνή. Με την τριλογία Ο Δείπνος (Γράμμα στον Ορέστη, Ο Δείπνος, Πάροδος Θηβών) (1993), που ανεβαίνει σε δική του σκηνοθεσία στο Εθνικό Θέατρο, συνομιλεί με Έλληνες και ξένους συγγραφείς του παγκόσμιου θεάτρου που έγραψαν έργα βασισμένα σε θέματα και μορφές της αρχαίας τραγωδίας. Διανοίγει από δω έναν νέο κύκλο έργων του, πειραματικού χαρακτήρα, που αποκαλεί «Σπουδές και Απόπειρες».
Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και το έργο Στη Χώρα Ιψεν, όπου ο Καμπανέλλης δίνει μια νέα ερμηνεία του έργου του Ίψεν Βρυκόλακες και έχει θερμή υποδοχή στο Διεθνές Φεστιβάλ Ίψεν στο Όσλο.
Τα επόμενα έργα: Η τελευταία πράξη, Μια συνάντηση κάπου αλλού, Μια Κωμωδία, Οι δύσκολες νύχτες του κυρίου Θωμά, διευρύνουν και συμπληρώνουν τη θεατρική του προσφορά. Το τελευταίο είναι μια ενδελεχής μελέτη ηρώων, συνομηλίκων του συγγραφέα, με ανησυχίες και αγωνίες για τη φθορά του σώματος, συνδεδεμένες με υπαρξιακά ερωτήματα.
Ο Καμπανέλλης, εκτός από θεατρικός συγγραφέας, πεζογράφος και δοκιμιογράφος, υπήρξε και στιχουργός. Έγραψε τραγούδια, που η μελοποίηση τους με τη μουσική των Μ. Χατζιδάκι, Μ. Θεοδωράκη, Στ. Ξαρχάκου, συνέβαλαν στην εξέλιξη του νεοελληνικού τραγουδιού, έγιναν επιτυχίες και τραγουδιούνται μέχρι σήμερα.
Εξίσου γόνιμη ήταν και η συμβολή του στον νεοελληνικό κινηματογράφο ως σεναριογράφου (Ν. Κούνδουρου Ο Δράκος (1956), Γρ. Γρηγορίου Η αρπαγή της Περσεφόνης (1956), Το Αμαξάκι (1957) και Τα Κορίτσια στον Ήλιο (1968)) αλλά ενίοτε και ως σκηνοθέτη σε δικές του ταινίες όπως Η Χιονάτη και τα εφτά γεροντοπαλίκαρα (1960) και Το κανόνι και τ' αηδόνι (1968).
Μεγάλο μέρος της δραστηριότητας του αφιέρωσε επίσης στο Ραδιόφωνο με πλήθος εκπομπών ως συγγραφέας και παραγωγός με πρωτότυπα θέματα ή διασκευές λογοτεχνικών - θεατρικών έργων.
Ως αρθρογράφος, δοκιμιογράφος και αφηγητής, συνεργάστηκε με τις εφημερίδες «Ελευθερία» (1963-1965), «Ανένδοτος» (1965-1966) και «Τα Νέα» (1975).
Το 1999 συνέβαλε στην κίνηση αποκέντρωσης της καλλιτεχνικής αγωγής, υποστηρίζοντας την ιδέα του ηθοποιού Δημήτρη Παπαγιάννη και του Λάμπρου Μίχου, Δημάρχου Δήμου Αγίας Βαρβάρας, για την ίδρυση της πρώτης Δημοτικής Ανώτερης Σχολής Δραματικής Τέχνης.

Από το 2003 έως το 2007 διετέλεσε Πρόεδρος της Βουλής των Εφήβων, διαδεχόμενος τον Αντώνη Σαμαράκη.
Εκεί θα παραμείνει ως τις 5 Μαΐου 1945, όταν το στρατόπεδο απελευθερώθηκε από τον αμερικανικό στρατό. Οι συγκρατούμενοι του, χίλιοι εκατό Έλληνες και Ελληνοεβραίοι, τον εκλέγουν αντιπρόσωπο τους στη Διεθνή επιτροπή που φροντίζει για την ανάρρωση και την επιστροφή τους στην πατρίδα.
Για την όλη προσφορά του ως συγγραφέα αλλά και ως ευαισθητοποιημένου πολίτη, τιμήθηκε με πολλές διακρίσεις και αναγορεύθηκε επίτιμος δημότης πολλών πόλεων. Εκλέχτηκε επίτιμος διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Κύπρου (1996), της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ (1999) και του τμήματος Θεατρικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (1999). Εξελέγη παμψηφεί και αναγορεύθηκε Ακαδημαϊκός (1999), εγκαινιάζοντας την έδρα του Θεάτρου στην Ακαδημία Αθηνών. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας του απένειμε το παράσημο του Ανώτερου Ταξιάρχη του τάγματος του Φοίνικα.
Πέθανε στις 29 Μαρτίου 2011, λίγο μετά την εκδημία της γυναίκας του.

Ο Καμπανέλλης συνετέλεσε ώστε το νεοελληνικό θέατρο να βγει από την απομόνωση που βρισκόταν και το οδήγησε από την ηθογραφία και την επιθεώρηση, στον κοινωνικό ρεαλισμό, στον ποιητικό συμβολισμό, στη σάτιρα και στην αφαίρεση. Θεωρείται ο πατριάρχης του νεοελληνικού θεάτρου και ο κύριος εκφραστής των καταστάσεων που βιώνει η κοινωνία μας το τελευταίο ήμισυ του 20ου αιώνα. Συνοδοιπόροι του είναι οι: Λ. Αναγνωστάκη, Δημ. Κεχαίδης. Γ. Σκούρτης, Μ. Ευθυμιάδης, Μ. Ποντίκας, Γ. Διαλεγμένος, Α. Πάνου, Β. Κατσικονούρης κ.ά. Μετά το θάνατο του δημιουργήθηκε το Αρχείο Καμπανέλλη, το site www.kambenellis.gr και το Θεατρικό Μουσείο Ιάκωβος Καμπανέλλης στη Νάξο.
Τα θεατρικά του έργα, που υπερβαίνουν τα 40, διδάχτηκαν και διδάσκονται από όλους σχεδόν τους νεοέλληνες σκηνοθέτες και έχουν παιχτεί από τις κρατικές σκηνές (Εθνικό Θέατρο, ΚΘΒΕ και διάφορα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.) της Ελλάδας, της Κύπρου (Θ.Ο.Κ.), καθώς και από ιδιωτικούς θιάσους. Τα κείμενα του έχουν μεταφραστεί και παιχτεί στις ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία, Αυστρία, Ουγγαρία, Πολωνία, Σουηδία, Ρουμανία. Βουλγαρία, Νορβηγία, Λιθουανία, Τουρκία, Ισραήλ, Αυστραλία και Κίνα.
Τα Άπαντα του κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Κέδρος, ενώ τα έργα του διδάσκονται στην Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης του Δήμου Αγίας Βαρβάρας.

* Θάνος Φωσκαρίνης

ΑΠΟ - tvxs.gr

Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΟΥ ΜΑΟΥΤΧΑΟΥΖΕΝ
Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλης 
Mουσική :Μίκης Θεοδωράκης
Τραγουδά η Μαρία Φαραντούρη

Τι ωραία που είν' η αγάπη μου
με το καθημερνό της φόρεμα
κι ένα χτενάκι στα μαλλιά.
Κανείς δεν ήξερε πως είναι τόσο ωραία.

Κοπέλες του Άουσβιτς,
του Νταχάου κοπέλες,
μην είδατε την αγάπη μου;

Την είδαμε σε μακρινό ταξίδι,
δεν είχε πιά το φόρεμά της
ούτε χτενάκι στα μαλλιά.

Τι ωραία που είν' η αγάπη μου,
η χαϊδεμένη από τη μάνα της
και τ' αδελφού της τα φιλιά.
Κανείς δεν ήξερε πως είναι τόσο ωραία.

Κοπέλες του Μαουτχάουζεν,
κοπέλες του Μπέλσεν,
μην είδατε την αγάπη μου;

Την είδαμε στην παγερή πλατεία
μ' ένα αριθμό στο άσπρο της το χέρι,
με κίτρινο άστρο στην καρδιά.

Τι ωραία που είν' η αγάπη μου,
η χαϊδεμένη από τη μάνα της
και τ' αδελφού της τα φιλιά.
Κανείς δεν ήξερε πως είναι τόσο ωραία.


 
---- 



Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2018

Τυροκοµείο Μπαµπούνη ,δυο βήµατα από τη θάλασσα της Αγιασού στη Νάξο

  Πέτρος Γκόγκος
Ο πρωτότοκος γιος έμεινε πίσω για να στηρίξει το κοπάδι των 500 κατσικιών και 500 προβάτων Ο Ναξιώτης κτηνοτρόφος φτιάχνει μερικά από τα πιο νόστιμα τυριά της Ελλάδας στον στάβλο του όπου η οικογένειά του τυροκοµούσε επί 4 γενιές, δυο βήµατα από τη θάλασσα της Αγιασού στη Νάξο. «Έπρεπε είτε να το παλέψω είτε να φύγω από τη δουλειά», αφηγείται στην εφηµερίδα Agrenda ο Γιώργος Μπαµπούνης. 
 Δυο βήµατα από τη θάλασσα της Αγιασού στη Νάξο η οικογένεια Μπαµπούνη τυροκομούσε πάντα µε παραδοσιακό τρόπο, δηλαδή καζάνι και φλόγιστρο, όµως µε τη στροφή του αιώνα αλλά και λόγω νοµοθεσίας, τα τυριά της δεν «έφταναν» στις αγορές. «Μετά από ένα σεµινάριο που παρακολούθησα µου ήρθε η ιδέα να αναβαθµίσω το τυροκοµείο και να τυποποιήσω τα προϊόντα. Έπρεπε είτε να κάνω αυτό είτε να φύγω από τη δουλειά», αφηγείται στην εφηµερίδα Agrenda ο Γιώργος Μπαµπούνης, εξηγώντας στη συνέχεια πως η δεύτερη επιλογή του θα ήταν µια πολύ δύσκολη απόφαση, αφού «από όταν θυµάµαι τον εαυτό µου είµαι κοντά στα ζώα, τα οποία τα έχουµε από πάππου προς πάππου και εδώ πάντα το πρώτο αγόρι µένει πίσω για να τα κρατήσει, γιατί είναι κοµµάτι της οικογένειας και αυτά».
Το βασικό προϊόν του κ. Μπαµπούνη είναι το Αρσενικό Νάξου, ένα σκληρό τυρί που θυµίζει γραβιέρα, αλλά και το ανθότυρο φρέσκο και ξηρό.
  
Το 2009, λοιπόν, αφού µπήκε σε ένα αναπτυξιακό πρόγραµµα και µε δανεισµό από την τράπεζα, ο κ. Μπαµπούνης κατάφερε να συγκεντρώσει περίπου 450.000 ευρώ, ποσό απαραίτητο για να αναβαθµίσει το τυροκοµείο µε καινούριο εξοπλισµό, µεταξύ των οποίων ψυγεία, καζάνια, ατµολέβητες και ψύκτες εναλλάκτες, αλλά και να µεγαλώσει το ζωικό του κεφάλαιο, όπως επίσης και τους στάβλους, ενώ µπόρεσε να αγοράσει και αρµεκτήρια.
 Από όταν θυµάµαι τον εαυτό µου είµαι κοντά στα ζώα, τα οποία τα έχουµε από πάππου προς πάππου και εδώ πάντα το πρώτο αγόρι µένει πίσω για να τα κρατήσει, γιατί είναι κοµµάτι της οικογένειας και αυτά.
  Το βασικό προϊόν του κ. Μπαµπούνη είναι το Αρσενικό Νάξου, ένα σκληρό τυρί που θυµίζει γραβιέρα, αλλά και το ανθότυρο φρέσκο και ξηρό. Αναλόγως την εποχή, ωστόσο, παρασκευάζει στο τυροκοµείο του µυζήθρα, ξινοτύρι και τουλουµοτύρι. Η δυναµικότητα του τυροκοµείου είναι περίπου 16 τόνοι Αρσενικό και άλλοι 9 τόνοι ανθότυρο
  Οι πωλήσεις θα αυξηθούν περαιτέρω, ενώ τώρα φορτσάρουν και οι εξαγωγές
Το 2016 το Αρσενικό Νάξου του κ. Μπαµπούνη ξεχώρισε ανάµεσα σε 300 τυριά και πήρε το δεύτερο βραβείο στο Φεστιβάλ Γάλακτος στο ΣΕΦ. Ο ίδιος υποστηρίζει πως είναι από τα καλύτερα τυριά της Ελλάδας, ενώ πίσω από αυτό κρύβεται ο καθηµερινός µόχθος τόσο εκείνου, όσο και του 67χρονου πατέρα του, ο οποίος επίσης κτηνοτρόφος τον βοηθάει µε τα ζώα, αλλά και της γυναίκας του και της µητέρας του που του «δίνουν ένα χεράκι» στο τυροκοµείο. Ο αδερφός του κ. Μπαµπούνη, Μάνος, βρίσκεται στην Αθήνα και τον βοηθά από εκεί µε τις πωλήσεις, ενώ η αδερφή του και ο σύζυγός της διαθέτουν κρεοπωλείο στη Νάξο, στο οποίο µπορεί κανείς να βρει και τα τυριά του κ. Μπαµπούνη.
Την πρώτη χρονιά ο τζίρος της επιχείρησης ήταν περί τα 60.000 ευρώ, ενώ σήµερα αγγίζει τα 200.000 ευρώ. Σηµειωτέον ότι εδώ και ένα χρόνο περίπου άνοιξε και ο δρόµος των εξαγωγών για το Τυροκοµείο Μπαµπούνη, µε αποστολές σε Γερµανία, Αγγλία, Νορβηγία και Νέα Υόρκη, ωστόσο πρόκειται για ένα πολύ µικρό κοµµάτι των πωλήσεων, µε τον µεγαλύτερο όγκο της παραγωγής να κατευθύνεται στις µεγάλες πόλης της ηπειρωτικής Ελλάδας, µέσω της συνεργασίας του µε ορισµένες αλυσίδες σούπερ µάρκετ. «Την προηγούµενη εβδοµάδα είχαµε πολλές επαφές µε Κίνα, Ισραήλ και Γαλλία. Αυτό δείχνει πως χτίζουµε συνέχεια το όνοµά µας και τη φήµη του προϊόντος», αναφέρει ο κ. Μπαµπούνης, εξηγώντας πως ο επόµενος στόχος του είναι να µεγαλώσει κι άλλο την επιχείρηση. «Θέλουµε να µεγαλώσουµε τη δυναµικότητα του τυροκοµείου και να αυξήσουµε τα ζώα ώστε να αυξηθούν και οι πωλήσεις. Ήδη έχουν αυξηθεί οι παραγγελίες από το εξωτερικό», είπε χαρακτηριστικά

  Το ζωικό κεφάλαιο του κ. Μπαμπούνη αποτελείται από 500 κατσίκες και 500 πρόβατα.Σε όλη την πορεία µας από το 2009 µέχρι σήµερα, η µεγαλύτερη δυσκολία ήταν φυσικά η χρηµατοδότηση. «Αντιµετωπίσαµε οικονοµικές δυσκολίες, γιατί είχαµε άγνοια πραγµάτων, άγνοια της αγοράς και δεν γνωρίζαµε και πολλά για τον εξοπλισµό» αναφέρει, εξηγώντας πως αρχικά υπολόγιζε το έργο να µην ξεπερνούσε τα 180.000 ευρώ

ΑΠΟ  agronews.gr

         

Κυριακή 15 Ιουλίου 2018

Στιγμές καλοκαιριού με ένα χωνάκι παγωτό





Γράφει η Αρσινόη Βήτα

Τα ασβεστωμένα σοκάκια με τις λουλακί γλάστρες με βασιλικό, νυχτολούλουδα, κατιφέδες να δέχονται την πρωινή δροσιά.Το πελαγίσιο αεράκι να χα’ι’δεύει τα πανέμορφα λευκά κεντητά κουρτινάκια στα χαμηλά παραθύρια των σπιτιών.Ο καυτός ήλιος να κάνει τα πάντα φωτεινά με την αλήθεια του.Η εμπειρίκια ζέστη σπρώχνει το βήμα να δροσιστεί στη θάλασσα.Στην ατέλειωτη άμμο μοσχοβολά η ταπεινοσύνη των κρίνων.Συνεπαίρνει. Ανακατώνεται με τη θαλασσινή αύρα.Ανοίγει η πόρτα της ψυχής .Αβίαστα απαλά να αναπνεύσει, να γεμίσει με το οξυγόνο της χαράς, της πολύτιμης ξενοιασιάς.

Νοτισμένα ακόμα τα χείλη από ένα παγωτό χωνάκι από τον πλανόδιο παγωτατζή με το μηχανοκίνητο καροτσάκι .Έσερνε τη λαχτάρα των παιδιών για τη γλυκιά δροσιά του παγωτού.Τον περίμεναν με αγωνία κάθε απόγευμα στη στροφή του μικρού παραλιακού δρόμου.Κι εκείνος γελαστός με το ψάθινο καπέλο τριμμένο στις άκρες του βιαζόταν ποιον να πρωτοκεράσει.Με ένα διφραγκάκι , όλος ο κόσμος δικός τους.

Κάτω από το μεγάλο πλάτανο στο μικρό καφενείο οι μεγάλοι απολάμβαναν το μυρωδάτο ελληνικό καφέ ή το υποβρύχιο με τη γεύση μαστίχας στο πεντακάθαρο ποτήρι με το παγωμένο νερό της πηγής.Μα όταν παρουσιαζόταν το γλυκό βύσσινο στα μικρά εκείνα γυάλινα πιατελάκια ...μαγεία!

Σαν βράδιαζε στο μοναδικό ταβερνάκι τραγούδια του Αττίκ, του Χρηστάκη, του Καζαντζίδη από τα μικρά σαρανταπεντάρια του παλιού τζουκ μποξ με τη συνοδεία της ατέλειωτης ορχήστρας των τζιτζικιών.Μια σειρά από κόκκινες, κίτρινες ,μπλε, πράσινες λάμπες άναβαν και καλούσαν για το πιο ωραίο δείπνο της ημέρας.Ψαράκια ολόφρεσκα στο τηγάνι, ζυμωτό ψωμί ,σαλάτα με εκείνες τις κατακόκκινες μοσχομυριστές ντομάτες, με ελιές, τυρί φέτα και ρίγανη και πάντα το φαγητό της κάθε μέρας γεμιστά με κουκουνάρι. Αμύθητης αξίας τερψιλαρύγγιο έδεσμα.

Σιγά σιγά η ζέστη έδειχνε να καταλαγιάζει.Αργά το βράδυ το μικρό παραλιακό ψαροχώρι έδειχνε να πηγαίνει για ύπνο.Πέρα μακριά οι ψαρόβαρκες έριχναν τα δίχτυα .Το φεγγάρι φρουρός ακοίμητος να χαμογελά στους ανθρώπους, να χαμογελά σε μια Ελλάδα που ήξερε να ζει μέσα στην απλότητα, να χαίρεται , να τραγουδά , να ελπίζει , να ονειρεύεται και να μεθά με το καλοκαίρι της


ΑΠΟ homouniversalisgr.blogspot.com

Τετάρτη 4 Ιουλίου 2018

ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΙΑΚΩΒΟΣ ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗΣ - Θεατρικό εργαστήρι για παιδιά

ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ
ΙΑΚΩΒΟΣ ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗΣ

ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΙΑΚΩΒΟΣ ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗΣ
Πώς περνάμε από το παιχνίδι στην παράσταση
Θεατρικό εργαστήρι για παιδιά από 5 έως 12 χρονών.
Το Νομικό Πρόσωπο Πολιτισμού Αθλητισμού Περιβάλλοντος Παιδείας
Πρόνοιας και Αλληλεγγύης του Δήμου Νάξου και Μικρών Κυκλάδων θα
πραγματοποιήσει στο Θεατρικό Μουσείο Ιάκωβος Καμπανέλλης θεατρικό
εργαστήρι για παιδιά, με βασικό θέμα τη γνωριμία με το έργο του μεγάλου
Νάξιου θεατρικού συγγραφέα.
Με αφορμή το θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Παραμύθι χωρίς
όνομα» οργανώνουμε τη δική μας παράσταση, μέσα από τεχνικές
θεατρικού παιχνιδιού και αυτοσχεδιασμούς. Από το παιχνίδι των ρόλων
αφηγούμαστε τη δική μας ιστορία, κατασκευάζουμε τον σκηνικό μας
χώρο και τα κοστούμια μας.
Με την ηθοποιό, και θεατρική συγγραφέα Γεωργία Παρασκευά.
Υπεύθυνη Εργαστηρίων Θεατρικού Μουσείου Ιάκωβος Καμπανέλλης:
Κατερίνα Πολυχρονοπούλου.
Πού: Θεατρικό Μουσείο Ιάκωβος Καμπανέλλης – Γρόττα Χώρα Νάξου
Πότε: Κάθε Τρίτη 11.00 – 14.00 από 10 Ιουλίου 2018 μέχρι 4 Σεπτεμβρίου
2018.
Πληροφορίες και δηλώσεις συμμετοχής στα τηλέφωνα: 

22850 23619
6932 460616 ώρες 11.00 – 14.00 & 19.00 – 22.00
και στο e-mail: kambanellismuseum@naxos.gov.gr

Δευτέρα 18 Ιουνίου 2018

Διάκριση Europa Nostra 2018 για τον βυζαντινό ναό της Αγίας Κυριακής Νάξου

 Ευρωπαϊκό Βραβείο για την Πολιτιστική Κληρονομιά / Ελλάδα

 Οι νικητές των Ευρωπαϊκών Βραβείων για την Πολιτιστική Κληρονομιά 2018 / Διακρίσεων Europa Nostra, που αποτελoύν την ύψιστη τιμή σε αυτό το πεδίο δράσης, ανακοινωθήκαν από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την Europa Nostra, η οποία συνιστά το μεγαλύτερο ευρωπαϊκό δίκτυο πολιτιστικών οργανισμών και φορέων. Οι 29 νικητές, προερχόμενοι από 17 χώρες, αναγνωρίστηκαν για τα εντυπωσιακά επιτεύγματά τους στο χώρο της αποκατάστασης, της έρευνας, της αφοσιωμένης υπηρεσίας, της εκπαίδευσης και της ευαισθητοποίησης. Αυτή τη χρονιά ανάμεσα στους νικητές βρίσκεται και ο βυζαντινός ναός της Αγίας Κυριακής στη Νάξο.
Σαν δείγμα συνεισφοράς στο Ευρωπαϊκό Έτος Πολιτιστικής Κληρονομιάς, αυτό το χρόνο δόθηκε στην επιλογή των βραβείων ιδιαίτερη έμφαση στην αξία της Ευρωπαϊκής διάστασης των επιτευγμάτων των συμμετεχόντων. Οι νικητές θα τιμηθούν σε μία ιδιαίτερη τελετή απονομής βραβείων που θα λάβει μέρος στις 22 Ιουνίου στο Βερολίνο, στα πλαίσια της πρώτης Ευρωπαϊκής Πολιτιστικής Συνάντησης Κορυφής.
 Πολίτες από όλη την Ευρώπη κι όλο τον κόσμο μπορούν πλέον να ψηφίσουν διαδικτυακά για το Βραβείο κοινού κι έτσι να προσελκύσουν επιπλέον υποστήριξη για τα νικηφόρα επιτεύγματα είτε της χώρας τους είτε άλλης ευρωπαϊκής χώρας Ανάμεσα στις αξιοσημείωτες «ιστορίες επιτυχίας» της Ευρωπαϊκής Πολιτιστικής Κληρονομιάς που βραβεύτηκαν το 2018 συμπεριλαμβάνονται: η αποκατάσταση της βυζαντινής εκκλησίας στην Νάξο, με τις μοναδικές ανεικονικές τοιχογραφίες του 8ου – 9ου αιώνος, έργο που επιτεύχθηκε χάριν της εποικοδομητικής συνεργασίας ανάμεσα σε Ελληνικούς κι Ελβετικούς οργανισμούς· η ανάπτυξη μιας νέας μεθοδολογίας για τη συντήρηση του ιστορικού οικιστικού αποθέματος της Ευρώπης, αποτέλεσμα μίας συνεργασίας πέντε ινστιτούτων που βρίσκονται στη Γαλλία, την Ιταλία και την Πολωνία· η προσφορά ενός διεθνούς δικτύου ΜΚΟ αφιερωμένου στην προστασία της Βενετίας για περισσότερο από 30 χρόνια· και η καθιέρωση ενός δημόσιου εκπαιδευτικού συστήματος που δίνει την ευκαιρία σε παιδιά και νέους στην Φινλανδία να εμπλακούν ενεργά με την πολιτιστική τους κληρονομιά και που μπορεί να αποτελέσει έμπνευση για παρόμοιες πρωτοβουλίες σε όλη την Ευρώπη.

 « Θέλω να δώσω θερμά συγχαρητήρια στους φετινούς «πολιτιστικούς πρωταθλητές» που επελέγησαν ως νικητές για το Ευρωπαϊκό Βραβείο Πολιτιστικής Κληρονομιάς / Διάκριση Europa Nostra. Είμαστε ιδιαιτέρως εντυπωσιασμένοι με τις εξαιρετικές ικανότητες, τη δημιουργικότητα, την αφοσίωση και τη γενναιοδωρία τόσων πολλών επαγγελματιών, εθελοντών κι υποστηρικτών από όλη την Ευρώπη που ασχολούνται με την πολιτιστική κληρονομιά. Αξίζουν κάθε έπαινο και περαιτέρω υποστήριξη. Οι νικητές των βραβείων μας είναι η ζωντανή απόδειξη πως η πολιτιστική μας κληρονομιά είναι κάτι περισσότερο από μία ανάμνηση του παρελθόντος· στην πραγματικότητα αποτελεί το κλειδί κατανόησης του παρόντος και σημαντικό πόρο για το μέλλον.
 Γι αυτό το λόγο, πρέπει να χρησιμοποιήσουμε το Ευρωπαϊκό Έτος Πολιτιστικής Κληρονομιάς σαν μία ευκαιρία αναγνώρισης της αξίας της κοινής μας πολιτιστικής κληρονομιάς για το μέλλον της Ευρώπης!», δήλωσε ο Plácido Domingo, περιώνυμος τενόρος και πρόεδρος της Europa Nostra.
 «Η πολιτιστική κληρονομιά σε όλες της τις εκφάνσεις είναι ένα από τα πιο πολύτιμα περιουσιακά στοιχεία της Ευρώπης. Μπορεί να χτίσει γέφυρες ανάμεσα σε ανθρώπους και κοινότητες , ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον. Αποτελεί βασικό στοιχείο της ταυτότητάς μας ως Ευρωπαίων και έχει έναν ζωτικής σημασίας ρόλο στην κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη κάθε τόπου. Συγχαίρω τους νικητές των Ευρωπαϊκών Βραβείων Πολιτιστικής Κληρονομιάς / Διακρίσεις Europa Nostra 2018 και τις ομάδες τους για την εξαιρετική και πρωτοποριακή τους δουλειά. Χάρη στο ταλέντο και την αφοσίωσή τους, πολυάριθμοι ευρωπαϊκοί πολιτιστικοί θησαυροί διασώθηκαν και αναγεννήθηκαν. Επίσης είναι πολύ σημαντικό ότι το έργο τους επιτρέπει σε όλους τους ανθρώπους να ανακαλύψουν, να διευρενήσουν και να εμπλακούν στην πλούσια πολιτιστική μας κληρονομιά, διάσταση που εντάσσεται πλήρως στο πνεύμα του Ευρωπαϊκού Έτους Πολιτιστικής Κληρονομιάς που εορτάζουμε το 2018.» είπε ο Tibor Navracsics, Ευρωπαίος επίτροπος για την Εκπαίδευση, τον Πολιτισμό, τη Νεότητα και των Αθλητισμό.
 Ανεξάρτητοι επιστημονικοί κριτές εξέτασαν συνολικά 160 αιτήσεις, που υποβλήθηκαν από οργανισμούς και άτομα προερχόμενα από 31 χώρες όλης της Ευρώπης, και επέλεξαν τους νικητές. Οι νικητές θα τιμηθούν στην Τελετή Ευρωπαϊκών Βραβείων, στην οποία οικοδεσπότες θα είναι ο Ευρωπαίος επίτροπος Tibor Navracsics και ο μαέστρος Plácido Domingo, το βράδυ της 22ης Ιουνίου στο Συνεδριακό Κέντρο του Βερολίνου. Επτά νικητές Grand Prix (οι οποίοι θα λάβουν €10,000) καθώς και ο νικητής του Βραβείου Κοινού, επιλεγμένος από τα νικηφόρα έργα αυτής της χρονιάς, θα ανακοινωθούν κατά τη διάρκεια της τελετής. Την Τελετή Βραβείων Ευρωπαϊκής Πολιτιστικής Κληρονομιάς θα τιμήσει με την παρουσία του ο Dr. FrankWalter Steinmeier, πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, ως επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Έτους Πολιτιστικής Κληρονομιάς στη Γερμανία.
 Στην τελετή θα παρευρεθεί ένα σύνολο 1.000 ατόμων, που θα περιλαμβάνει από υψηλά στελέχη Ευρωπαϊκών Ινστιτούτων και κρατών μελών, μέχρι σημαντικούς εκπροσώπους πολιτιστικών οργανισμών από όλη την Ευρώπη. Οι νικητές θα παρουσιάσουν τα επιτεύγματά τους στο Excellence Fair στις 21 Ιουνίου στο Allianz Forum. Επίσης θα παρευρεθούν σε διάφορες εκδηλώσεις στα πλαίσια της Συνάντησης Κορυφής για την Πολιτιστική Κληρονομιά που θα έχει τον τίτλο «Συμμετοχή στην Πολιτιστική Κληρονομιά – Συμμετοχή στις Αξίες» από τις 18 μέχρι τις 24 Ιουνίου στο Βερολίνο. Οικοδεσπότες της Συνάντησης αυτής είναι η Europa Nostra, η Γερμανική Επιτροπή Πολιτιστικής Κληρονομιάς (DNK) και το Πρωσικό Ίδρυμα για την Πολιτιστική Κληρονομιά (SPK).
 Στόχος της Συνάντησης κορυφής είναι η προώθηση μίας μεγαλόπνοης Ευρωπαϊκής Προγραμματικής Ατζέντας και ενός Σχεδίου Δράσης για την πολιτιστική κληρονομιά, ως παρακαταθήκη του Ευρωπαϊκού Έτους Πολιτιστικής Κληρονομιάς. Νικητές Βραβείων 2018 Κατηγορία Αποκατάσταση Ροτόντα Αγίου Wenceslas, Πράγα, ΤΣΕΧΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Ιεραποστολή του Poul Egede, Ilimanaq, Γροιλανδία, ΔΑΝΙΑ Σανατόριο του δρ. Barner, Braunlage, ΓΕΡΜΑΝΙΑ Winzerberg: αμπελώνας σε βαθμιδωτή διάταξη, Πότσνταμ, ΓΕΡΜΑΝΙΑ Βυζαντινή εκκλησία της Αγίας Κυριακής, Νάξος, ΕΛΛΑΔΑ Συλλογικό έργο αποκατάστασης των ψηφιδωτών της Μεταμόρφωσης στην αψίδα της βασιλικής στη Μονή Αγίας Αικατερίνης, Σινά, ΑΙΓΥΠΤΟΣ/ΕΛΛΑΔΑ/ΙΤΑΛΙΑ Βοτανικός κήπος του Εθνικού Παλατιού του Queluz, Sintra, ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ Κιόσκι του πρίγκιπα Miloš στο Bukovička Spa, Aranđelovac, ΣΕΡΒΙΑ Φρούριο του Bač, Bač, ΣΕΡΒΙΑ Πρόσοψη του Κολεγίου San Ildefonso, Alcalá de Henares, ΙΣΠΑΝΙΑ Σχέδια της Ισπανίας του Σορόγια, Βαλένθια, ΙΣΠΑΝΙΑ Κατηγορία Έρευνα EPICO: Ευρωπαϊκό πρωτόκολλο για την προληπτική συντήρηση, συντονισμός στις Βερσαλλίες, ΓΑΛΛΙΑ «Υφάσματα από τη Γεωργία», Τιφλίδα, ΓΕΩΡΓΙΑ CultLab3D: Τεχνολογία αυτοματοποιημένης σάρωσης για τρισδιάστατη ψηφιοποίηση, Darmstadt, ΓΕΡΜΑΝΙΑ Έρευνα και καταλογογράφηση της κρατικής συλλογής έργων τέχνης, Βελιγράδι, ΣΕΡΒΙΑ Κατηγορία Μακροχρόνιας Προσφοράς Υποστηρικτές των Θαυμάτων της Βουλγαρίας, ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ Κ. Stéphane Bern, ΓΑΛΛΙΑ Ένωση των διεθνών ιδιωτικών επιτροπών για την προστασία της Βενετίας, ΙΤΑΛΙΑ Ένωση Hendrick de Keyser, ΚΑΤΩ ΧΩΡΕΣ Κα Tone Sinding Steinsvik, ΝΟΡΒΗΓΙΑ Ιδιοκτήτες ιδιωτικών υδάτων των περιοχών Argual και Tazacorte, Κανάριοι Νήσοι, ΙΣΠΑΝΙΑ Κατηγορία Εκπαίδευση, Κατάρτιση & Ευαισθητοποίηση Υποστηρικτές των Θαυμάτων της Βουλγαρίας, ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ Κ. Stéphane Bern, ΓΑΛΛΙΑ Ένωση των διεθνών ιδιωτικών επιτροπών για την προστασία της Βενετίας, ΙΤΑΛΙΑ Ένωση Hendrick de Keyser, ΚΑΤΩ ΧΩΡΕΣ Κα Tone Sinding Steinsvik, ΝΟΡΒΗΓΙΑ Ιδιοκτήτες ιδιωτικών υδάτων των περιοχών Argual και Tazacorte, Κανάριοι Νήσοι, ΙΣΠΑΝΙΑ Διάκριση Europa Nostra αποδίδεται επίσης σε ένα αξιοσημείωτο έργο πολιτιστικής κληρονομιάς από μία χώρα που δεν συμμετέχει στο πρόγραμμα EU Creative Europe. Κατηγορία Αποκατάσταση Ελληνικό σχολείο Ζωγράφειο, Κωνσταντινούπολη, ΤΟΥΡΚΙΑ
  Βυζαντινός ναός Αγίας Κυριακής, Νάξος Η Αγία Κυριακή είναι μία βυζαντινή εκκλησία, στην οποία διασώζεται ένα σπάνιο σύνολο ανεικονικού διακόσμου, που φιλοτεχνήθηκε στην πρώτη ή στη δεύτερη Εικονοκλαστική περίοδο (726-787 μ.Χ., 813-843 μ.Χ.). Η εκκλησία βρίσκεται σε μία απομακρυσμένη αγροτική περιοχή, η οποία ήταν για πολλά χρόνια παραμελημένη. Το έργο αποκατάστασής της αποτελεί ένα εξαιρετικό δείγμα ευρωπαϊκής συνεργασίας.
 Οι πηγές χρηματοδότησής του ήταν αποκλειστικά ιδιωτικές χορηγίες, προερχόμενες αρχικά από την πρωτοβουλία Swiss Initiative, και εν συνεχεία από τον σύνδεσμο “Association Hagia Kyriaki”, με τη συνδρομή του ιδρύματος Ιωάννου Φ. Κωστόπουλου. Επιπροσθέτως, σημαντική χρηματοδότηση προήλθε από την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ Περιβάλλοντος και Πολιτισμού, που έλαβε χορηγίες από το Ίδρυμα Λεβέντη και το ζεύγος Αθανασίου και Μαρίνας Μαρτίνου.
 Η Αγία Κυριακή είναι ένας μονόχωρος τρουλλαίος ναός. Ο ναός διαθέτει ένα παράλληλο προς αυτόν καμαροσκεπές παρεκκλήσιο νοτίως, κι έναν κοινό επίσης καμαροσκεπή νάρθηκα στη δυτική πλευρά, που προστέθηκαν στο βασικό οικοδόμημα σύντομα μετά το πέρας της κατασκευής του. Επιπροσθέτως, ένα ακόμα μικρό παρεκκλήσιο -που βρίσκεται σε ερειπιώδη κατάσταση- προστέθηκε νοτίως του ναού. Μέχρι προσφάτως, η εκκλησία ήταν προσβάσιμη μόνο μέσω ενός μονοπατιού, που ξεκινούσε από την Απείρανθο. Ο ναός της Αγίας Κυριακής είναι εξαιρετικής σημασίας, καθώς ο αρχικός ανεικονικός διάκοσμός του διασώζεται σχεδόν ακέραιος μέχρι σήμερα. Οι τοιχογραφίες της εικονοκλαστικής περιόδου περιορίζονται σε αναπαραστάσεις σταυρών και ζώων καθώς και σε γεωμετρικά και φυτικά θέματα. Αυτός ο ανεικονικός διάκοσμος αποτελεί μαρτυρία της διαμάχης μεταξύ οπαδών κι αντιπάλων των εικόνων, που δίχασε την Βυζαντινή αυτοκρατορία για παραπάνω από έναν αιώνα, και αρχαιολογικές μαρτυρίες της οποίας διασώζονται σε ελάχιστες περιπτώσεις. Μεταξύ αυτών, οι τοιχογραφίες της Αγίας Κυριακής είναι οι καλύτερα διατηρημένες στο σύμπλεγμα των Κυκλάδων. Η διείσδυση υδάτων μέσω της στέγης προκάλεσε σοβαρές φθορές τόσο στον φέροντα οργανισμό του κτηρίου, δηλαδή στους τοίχους και στους θόλους, όσο και στις τοιχογραφίες. Το 1993 οι ελβετικοί σύνδεσμοι “J.-G. Eynard of Geneva”και“Amitiés gréco-suisses” ξεκίνησαν τις προσπάθειες διάσωσης του μνημείου. Το 2004 ιδρύθηκε στην Ελβετία ένας σύνδεσμος εθελοντών “Association Hagia Kyriaki”, με μοναδικό σκοπό τη διάσωση αυτού του απειλούμενου μνημείου από την περαιτέρω φθορά. Η αποκατάσταση της Αγίας Κυριακής ήταν επιτυχέστατη καθώς διασώθηκε το οικοδόμημα και ο μοναδικός διάκοσμός του, ενώ ταυτοχρόνως προστατεύθηκε με σχολαστικότητα η αυθεντικότητα του μνημείου, με την αποφυγή προσθήκης στοιχείων που θα απέκρυπταν το πέρασμα του χρόνου και την ιστορία του.
 Οι κριτές δήλωσαν: «Το έργο αποκατάστασης του οικοδομήματος και του διακόσμου του, που συνδέονται άμεσα με μία σημαντική περίοδο της ευρωπαϊκής σκέψης, έγιναν με σεβασμό κι ευαισθησία. Τα εξαιρετικά αποτελέσματα επετεύχθησαν χάρη σε μία διεθνή και διεπιστημονική συνεργασία, καθώς και στην συνέργεια ιδιωτικών και δημοσίων φορέων». Επίσης επεσήμαναν: «Έχει επιδειχθεί εξαιρετική προσοχή στη διατήρηση του μνημείου με σεβασμό, εντός ενός μοναδικού περιβάλλοντος και φυσικού τοπίου σε μία απομακρυσμένη περιοχή. Με ιδιαίτερη φροντίδα αποκαταστάθηκε ένα μνημείο που ανήκει, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, σε μία συχνά παραμελημένη κατηγορία πολιτιστικής κληρονομιάς». Το έργο αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για παρόμοια μνημεία της Νάξου, όπου δεκάδες ερειπωμένες εκκλησίες αναμένουν τη λήψη άμεσων μέτρων για την προστασία τους.


 ΠΗΓΗ pagasitikosnews

---------------------------------


Αγγελική Κώττη
ΑΠΟ  liberal.gr



Ένα από τα επτά μεγάλα βραβεία της Europa Nostra απέσπασε η Αγία Κυριακή Νάξου για την αποκατάσταση των τοιχογραφιών της, που έγινε χάρη στη συνεργασία ελληνικών και ελβετικών οργανώσεων. Η εκκλησία ανήκει στη βυζαντινή αρχαιότητα και χρονολογείται στην περίοδο της Εικονομαχίας, κατά τον 8ο ή 9ο αιώνα. Την ανακοίνωση των βραβείων έκανε στο Βερολίνο ο πρόεδρος της πανευρωπαϊκής αυτής οργάνωσης με το παγκόσμιο κύρος, Πλάθιντο Ντομίγκο.
Η εκκλησία της Αγίας Κυριακής βρίσκεται στη θέση Καλλονή που απέχει περίπου 3 χλμ. από τον οικισμό της Απειράνθου, και είναι ένα από τα σπουδαιότερα βυζαντινά μνημεία όχι μόνο της Νάξου αλλά και των Βαλκανίων. Πρόκειται για μία σπάνια περίπτωση βυζαντινού ναού με διατηρούμενο ανεικονικό διάκοσμο. Το μνημείο αποτελεί πολύτιμη μαρτυρία της Εικονομαχίας, της θεολογικής και πολιτικής διαμάχης σχετικά με τη λατρεία των εικόνων, που συντάραξε την Βυζαντινή Αυτοκρατορία κατά τον 8ο και 9ο αιώνα.
Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει ο ανεικονικός του διάκοσμος, ο οποίος περιλαμβάνει σταυρούς, γεωμετρικά και φυτικά θέματα, καθώς και μοναδικές παραστάσεις πτηνών με κορδέλες στο λαιμό, που βρίσκεται στην αψίδα του ιερού.
Με βάση εικονογραφικά κριτήρια χρονολογείται μάλλον στην εποχή του Αυτοκράτορα Θεοφίλου (829-842), όταν με διαταγή του, «εντεύθεν ουν καθηρούντο μεν κατά πάσαν εκκλησίαν αι θείαι μορφαί, θηρία δε και όρνιθες αντί τούτων ανεστηλούντο και ενεγράφοντο» (Συνεχιστής Θεοφάνη Χρονικόν ΙΙΙ, 10). Διασώζεται, επίσης, μία μεταγενέστερη εικονιστική φάση τοιχογραφιών του 13ου αι., όπως η παράσταση της Δεήσεως στο παρεκκλήσιο. Στην ίδια εποχή χρονολογείται και το κτιστό τέμπλο.
Βασιλική μετά τρούλου
Ανήκει στον τύπο της μονόκλιτης βασιλικής με τρούλο, σύμφωνα με όσα ανακοίνωσε ο Κλήμης Ασλανίδης σε συμπόσιο της Χριστιανικής Αρχαιολογικής Εταιρείας. Η κόγχη του ιερού είναι ημικυκλική. Στα δυτικά προσκολλάται θολοσκεπής νάρθηκας και στα νότια επίσης θολοσκεπές παρεκκλήσιο με μία ημικυκλική κόγχη ιερού. Ο νάρθηκας και το παρεκκλήσιο σχηματίζουν σε κάτοψη Γ. Η επικοινωνία του κυρίως ναού με το παρεκκλήσιο γίνεται μέσω τριών τοξωτών διόδων, που ανοίγονται στο νότιο τοίχο του ναού.





Οι τοιχογραφίες εντοπίζονται στον κυρίως ναό και στα εσωράχια των δύο προς ανατολάς διόδων προς το παρεκκλήσιο. Ένα δεύτερο στρώμα τοιχογραφιών με εικονιστικές παραστάσεις εντοπίζεται στην κόγχη του Ιερού, στο τεταρτοσφαίριο και το μέτωπο της αψίδας του παρεκκλησίου και στο μεταγενέστερο κτιστό τέμπλο του κυρίως ναού.
 




 Ο αρχικός θόλος του νάρθηκα φαίνεται πως κατέρρευσε και ξανακτίσθηκε, αφού λίγο ψηλότερα από τη γένεση υπάρχει διακοπή και αλλαγή του τρόπου δομής. Σύγκριση με παλαιότερες δημοσιευμένες φωτογραφίες δείχνει πως στα τελευταία χρόνια ανακατασκευάστηκε και η εξωτερική παρειά του βορείου τοίχου του νάρθηκα και το ανώφλι της νότιας εισόδου.
Στο χώρο της κόγχης του ιερού του ναού έχει σήμερα κατασκευαστεί προχείρως κτιστή Αγία Τράπεζα. Αρχικά διαμορφωνόταν σύνθρονο με δύο βαθμίδες και επισκοπικό θρόνο στο μέσον. Σήμερα διατηρούνται στο επίχρισμα της αψίδας τα ίχνη των πλακών που σχημάτιζαν το θρόνο και υπόλειμμα της κατώτερης βαθμίδας. Στη φωτογραφία που δημοσιεύθηκε από την Αγάπη Βασιλάκη φαίνεται καθαρά πως δεν είχε ακόμα καταστραφεί ούτε ο θρόνος ούτε η δεύτερη βαθμίδα. Στην αρχική δημοσίευση του μνημείου υποστηρίχθηκε ότι ο κυρίως ναός, το παρεκκλήσιο και ο νάρθηκας ανήκουν σε ενιαία οικοδομική φάση, λόγω της ομοιόμορφης τοιχοδομίας και της άνετης επικοινωνίας του ναού με το παρεκκλήσιο. Φαίνεται όμως πως ο νάρθηκας και το παρεκκλήσιο ανήκουν σε δεύτερη οικοδομική φάση, ωστόσο, η χρονική απόσταση τους από το ναό δεν πρέπει να είναι μεγάλη. Ο ναός κατασκευάστηκε με πρόβλεψη για επέκταση στα δυτικά και τα νότια, που έγινε πιθανόν λίγο αργότερα, παράλληλα ίσως με την τοιχογράφηση. Η προσθήκη, ωστόσο, είναι αμελέστερη της αρχικής κατασκευής, αφού δεν στερείται κατασκευαστικών λαθών και υστερεί ως προς το μορφολογικό αποτέλεσμα.
Ελβετοί και Ελληνες
Η προσπάθεια για την διάσωση του μοναδικού αυτού μνημείου ξεκίνησε το 1993 από τους συλλόγους J.-G. Eynard της Γενεύης και Amitiés gréco-suisses της Λοζάνης με τη χρηματοδότηση της μελέτης αποκατάστασης του μνημείου. Η πρωτοβουλία συνεχίζεται από το 2005 από τον ελβετικό σύλλογο Association Hagia Kyriaki, Naxos, σε στενή συνεργασία από το 2010 με το Συμβούλιο Αρχιτεκτονικής Κληρονομιάς της Ελληνικής Εταιρείας Περιβάλλοντος και Πολιτισμού, το οποίο συνέβαλε καθοριστικά στην προσέλκυση χορηγιών. Οι πολυετείς προσπάθειες των δύο σωματείων ευδοκίμησαν και με μέριμνά τους πραγματοποιήθηκαν κατά την περίοδο 2013-2014 εργασίες στερέωσης και στεγάνωσης του μνημείου, υπό την εποπτεία της 2ης Εφορείας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων.
Κατά την περίοδο 2015-2016, η Εφορεία Αρχαιοτήτων Κυκλάδων συντήρησε τον μοναδικό ζωγραφικό διάκοσμο του ναού, με πιστώσεις του υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού και την οικονομική υποστήριξη των δύο παραπάνω σωματείων.
Το έργο αποκατάστασης του ναού κατέστη εφικτό αρχικά με χρηματοδότηση από τους συλλόγους J.-G. Eynard, Amitiés gréco-suisses και το Ίδρυμα Ι. Φ. Κωστοπούλου, και στη συνέχεια με την γενναιόδωρη χρηματοδότηση του Ιδρύματος Α. Γ. Λεβέντη, της Μαρίνας και του Θανάση Μαρτίνου, καθώς και την πολύτιμη συνεισφορά του συλλόγου Association Hagia Kyriaki, Naxos και άλλων δωρητών.
Αγγελική Κώττη
ΑΠΟ  liberal.gr


Κυριακή 17 Ιουνίου 2018

Περί του «Μακεδονικού» και άλλων εθνικών…δαιμονίων (της Έλενας Χουζούρη)


 της Έλενας Χουζούρη
Είμαι γηγενής – και όχι εξ αγχιστείας, εννοώ εκ Πόντου, Μικρασίας, Καυκάσου, Καρς και Ανατολίας γενικώς-Ελληνομακεδόνισσα. Ο ένας παππούς μου ήταν Μακεδονομάχος [βλέπε «Αφανείς γηγενείς μακεδονομάχοι» και Αθηνάς Κακούρη «Θέκλη» όπου ο Δημητράκης Χουζούρης κάνει περατζάδες]. Ο έτερος, εκ Μελενίκου, παλαιάς βυζαντινής ακριτικής κωμόπολης, με πλειοψηφούν ελληνικό στοιχείο και εξαιρετικό κρασί στην Μακεδονία του Πιρίν, του οποίου ο ελληνικός πληθυσμός μετά την επιδίκαση της πόλης στη Βουλγαρία, με τη συνθήκη του Βουκουρεστίου 1913, αφού έσπασε τα πήλινα δοχεία με τα κρασιά να ρέουν στους δρόμους, κατέβηκε σούμπιτος λίγα χιλιόμετρα παρακάτω [18 για την ακρίβεια] πέρασε τα άρτι διαμορφωμένα ελληνικά σύνορα και εγκαταστάθηκε στο Σιδηρόκαστρο [Ντεμίρ Χισάρ] και στις Σέρρες. Η μία γιαγιά ήταν κόρη μεγαλοτσιφλικά των Πιερίων -μιλάμε για 19ο– αιώνα και η έτερη εκ της Άνω Τζουμαγιάς, μετά τους Βαλκανικούς γνωστό ως Μπλαγκόεβγραντ, επίσης Μακεδονία του Πιρίν, ελληνόφωνη ερχόμενη και αυτή με τους δικούς της στο Σιδηρόκαστρο, μετά το 1913. Οι γονείς μου γεννήθηκαν, ο ένας στον Κολινδρό Πιεριας, η άλλη στο Σιδηρόκαστρο. Το ειδύλλιο προέκυψε στη Θεσσαλονίκη και ως εκ τούτου η αφεντιά μου.
Τα γράφω όλα αυτά για να δηλώσω ευθαρσώς και μετά από τα πολλά σχετικά μου διαβάσματα -ξεστραβώματα τα τελευταία είκοσι και πλέον έτη, ότι δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα να μοιραστώ την περιλάλητη μακεδονικότητα μου με την μακεδονικότητα του Ζάεφ και του Ντιμιτρόφ. Με τη διαφορά ότι η δική μου είναι ελληνομακεδονικότητα και η δική τους σλαβομακεδονικότητα. Το όλο ζήτημα μοιάζει όταν δύο άνθρωποι έχουν κοινό όνομα και επίθετο. Τι κάνουν για να μη τους ταυτίζουν; Προσθέτουν το αρχικό του πατρώνυμου τους, δηλαδή δηλώνουν την διαφορετική καταγωγή τους και όλα καλά. Το ίδιο συμβαίνει και με τους Έλληνες μακεδόνες και τους Σλάβους μακεδόνες. Και οι δύο κατοικούν την ευρύτερη περιοχή που από την βυζαντινή αυτοκρατορία και εντεύθεν ονομάζεται Μακεδονία με κάποιες σχετικές διαφοροποιήσεις ανά τους αιώνες. Οι Σλάβοι της περιοχής βρίσκονται εκεί από τις αρχές του 7ου αιώνα. Σλαβικά φύλα έφτασαν έως την Πελοπόννησο όπου εως πριν χρόνια συναντούσες σλαβικά τοπωνύμια, π.χ Δημητσάνα και άλλα που αργοτερα ελληνοποιήθηκαν. Εκεί όμως τα φύλλα αυτά αφομοιώθηκαν απο τον ντόπιο πληθυσμό, επάνω όχι. Τον 10ο και 11ο αιώνα έχουμε το βουλγαρικό κράτος του Σαμουήλ που φτάνει έως τον Πηνειό και τον 13ο το σερβικό κράτος του Στέφανου Δουσάν στα ίδια όρια. Αντιλαμβάνεστε την….σαλάτα που δημιουργείται; Και φτάνει ο επίμαχος 19ος αιώνας και εκεί που σύμπαντες, Χριστιανοί, Μουσουλμάνοι και Εβραίοι ζουν μια χαρά. Όπου Χριστιανοί= Σλαβόφωνοι και Ελληνόφωνοι αντάμα, με κύριο σύνδεσμό τους το Πατριαρχείο της Κων/πολης, αρχίζουν οι εθνικοαπλευθερωτικοί πόλεμοι, εναντίον της Οθωμανικής Αυτορκατορίας που παραπαίει, με σκοπό τη δημιουργία των εθνικών κρατών σύμφωνα με το ιδεολόγημα περί έθνους του Διαφωτισμού. Ξεκινούν οι Έλληνες και τα καταφέρνουν. Παίρνουν σειρά οι Σέρβοι και την πατάνε. Θα τα καταφέρουν αργότερα. Ακολουθούν οι Βούλγαροι και εκεί αρχίζουν τα όργανα. Διότι σου λέει δεν γίνεται να έχουμε μόνον εθνικό κράτος πρέπει να έχουμε και ανεξάρτητη
εκκλησία από το ελληνοόρθοδοξο Πατριαρχείο. Θα το ονομάσουμε Εξαρχία. Όποιος θέλει την Εξαρχία είναι Βούλγαρος όποιος δεν τη θέλει και μένει στο Πατριαρχείο μαύρο φίδι τον έφαγε. Στο μεταξύ οι Βούλγαροι με τη βοήθεια της Ρωσίας καταφέρνουν και τις άλλες Μεγάλες Δυνάμεις να υπογραφεί η Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου το 1878 όπου τους δίνεται ολόκληρη η γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας έως και την Θεσσαλονίκη…Γίνεται ένας χαμός και όχι μόνον από την πλευρά των Ελλήνων και σ’ ένα μήνα υπογράφεται νέα Συνθήκη με την οποία μαζεύεται η Βουλγαρία στα τωρινά της σύνορα συν την Ανατολική Ρωμυλία. Στο μεταξύ όλο αυτό το κονφούζιο μεταφέρεται και στους σλαβόφωνους κατοίκους της Μακεδονίας οι οποίοι αγρότες και φτωχοί οι περισσότεροι, δεν έχουν ασχοληθεί με το αν θα είναι Βούλγαροι, Εξαρχικοί και δεν συμμαζεύεται. Εκείνοι ήξεραν το Πατριαρχείο και τον τόπο τους. Που ήταν η Μακεδονία. Ούτε είχαν σκεφτεί να κάνουν δικό τους εθνικό κράτοςή να τα βάλουν με τους Οθωμανούς. Ώσπου ξεφυτρώνουν οι ντόποιοι οπλαρχηγοί, Σαντάσκι, Γκόλτσεφ, Σαράφοφ και άλλοι και φτιάχουν τις λεγόμενες Εσωτερικές Επαναστατικές Μακεδονικές Επιτροπές που πολύ σύντομα διαβρώνονται από τους Βούλγαρους και από Εσωτερικές μετατρεπονται σε Βουλγαρικές. Κι αρχίζουν τα γιουρούσια. Οι κακόμοιροι οι ντόπιοι σλαβόφωνοι και Ελληνόφωνοι δεν ξέρουν πού να σταθούν.
Οι σλαβοφωνοι που μένουν πιστοί στο Πατριαρχείο αποκαλούνται Γρεκομάνοι – κάτι σαν Έλληνες δηλαδή- και διώκονται. Τότε μπαίνουν στη μέση και οι Έλληνες με Παύλο Μελά και λοιπά. Δηλαδή αυτό που ονομάζεται Μακεδονικός Αγώνας. Να σημειώσω ότι ένας σπουδαίος μακεδονομάχος οπλαρχηγός, ο Καπετάν Κότας ήταν σλαβόφωνος. Και φτάνουμε αισίως στον 20ό αιώνα. Αρχίζουν τα σοσιαλιστικά κινήματα, δημιουργούνται τα πρώτα κομμουνιστικά κόμματα και στα Βαλκάνια, έρχεται το 1917 και η Οκτωβριανή Επανάσταση, γίνονται οι δύο Βαλκανικοί Πόλεμοι και η γεωγραφική περιοχή της Μακδονίας περνά σε Έλληνες το μεγαλύτερο κομμάτι που σχεδόν ταυτίζεται με την Αρχαία Μακεδονία, το δεύτερο στη Σερβία που αντιστοιχεί σήμερα στη π.ΓΔΜ, το τρίτο στη Βουλγαρία-Μακεδονία του Πιρίν- και ένα μικρούλι έχει και η …Αλβανία. ΟΙ σλαβόφωνοι πληθυσμοί μοιράζονται. Κι όσοι νοιώθουν Βούλγαροι πάει καλά. Όσοι όμως δεν νοιώθουν ή δεν έχουν ακόμα διαμορφώσει μια συγκεκριμένη εθνική συνείδηση και απομονωμένοι στα ορεινά μακεδονίτικα χωριά τους με τις πατριαρχικές τους οικογένειες και τα κλειστά τους σόγια,και το μόνο που τους συνδέει είναι η γη τους, το χωριό τους, που βρίσκεται στη Μακεδονία, τι γίνεται; Όλους αυτούς που άμα τους ρωτήσεις θα σου πουν ότι είναι μακεντόντσκι. Ε, λοιπόν έχω καταλήξει ότι αυτοί οι ορεινοί, απομονωμένοι μακεδονίτικοι σλαβικοί πληθυσμοί έγιναν και εξακολουθούν να γίνονται το κλωτσοσκούφι διαφόρων ιδεολογιών, δεξιών και αριστερών, πλήρωσαν τους τυχοδιωκτισμούς και τις φιλοδοξίες και των λεγόμενων αυτονομιστών και των Βουλγάρων εθνικοκομμουνιστών [ ιδέα τους ήταν να κατεβάσει η Κομιντέρν στο νεοσύστατο ελληνικό κομμουνστικό κόμμα την γραμμή για «Ενιαία Ανεξάρτητη Μακεδονία», στο πλαίσιο μιας Βαλκανικής Κομμουνστικής Ομοσπονδίας» με τους Βούλγαρους «συντρόφους» να έχουν άλλες βλέψεις στο πίσω μέρος του μυαλού τους].
Το αποτέλεσμα ήταν να ξεκινήσουν διώξεις από τις ελληνικές κυβερνήσεις διώξεις και των Ελλήνων κομμουνιστών και των σλαβόφωνων πληθυσμών της ελληνικής Μακεδονίας, οι οποίοι πλειοψηφούσαν στη Δυτική Μακεδονία ακόμα και μετά την εγκατάσταση των Ελλήνων προσφύγων μετά το 1923. Οι διώξεις κορυφώνονται κατά τη δικτατορία του Μεταξά. Στο μεταξύ δημιουργείται στα Βαλκάνια η Γιουγκοσλαβία , η οποία εμπεριέχει και την σημερινή π.Γ.Δ.Μ. Με το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όπως και στην Ελλάδα δημιουργείται ένα μεγάλο αντιστασιακό κίνημα και στη Γιουγκοσλαβία με επικεφαλής τον Τίτο και το γιουγκοσλαβικό κομμουνιστικό κόμμα. Μέσα στην αναμπουμπούλα σλαβόφωνοι αυτονομιστές από την ελληνική Μακεδονία αρχίζουν να επηρεάζουν τον εκεί κόσμο που έχει καεί η γούνα του από τις ελληνικές διώξεις. Ο ΕΛΑΣ κάνει το λάθος -αμάν πια αυτά τα λάθη – και δημιουργείται το ΣΝΟΦ ένα αντιστασιακό τάγμα σλαβόφωνων με επικεφαλής τον Ηλία Δημάκη [Γκότσε] που κάποια στιγμή τους παίρνει όλους σούμπιτους και τους περνάει στη Γιουγκοσλαβία. Με το που απελευθερώνεται η Γιουγκοσλαβία αρχίζουν να εμφανίζονται οι μεγαλοϊδεατισμοί του Τίτο , ο οποίος θέλει να γίνει ηγέτης πασών των Βαλκανίων. Κάνει μάλσιτα πρόταση στον Δημητρώφ, Γραμματέα του Β.Κ.Κ να …ενταχθεί η Βουλγαρία σε μια ευρύτερη γιουγκσολαβική ένωση, πράγμα που δεν γίνεταιαποδεκτό και αρχίζουν αυτοί οι δύο να ψιλοτρώγονται. Ακριβώς τότε ο Τίτο προχωρεί στην δημιουργία της Γιουγκοσλαβίας με τα ομόσπονδα κρατίδια και θέλοντας αφενός να φανεί καλός στους σλαβομακεδόνες εθνικιστές-αυτονομιστές αφετέρου να προλάβει τον Δημητρώφ να μην εντάξει εκείνη την περιοχή στη Βουλγαρία αφού ο δεύτερος θεωρεί τους κατοίκους της Βουλγαρους, κάνει την κίνηση Ματ και φτιάχνει την Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας. Με τον ελληνικό εμφύλιο τα πράγματα μπλέκονται ακόμα περισσότερο. Οι σλαβόφωνοι της ελληνικής Μακεδονίας συμμετέχουν εκόντες άκοντες στον Δημοκρατικό Στρατό, τα χωριά τους καταστρέφονται από τον Εθνικό Στρατό, πολλοί από αυτούς μεταπηδούν στην Λ.Δ.Μ και άλλοι φεύγουν  είτε στην Τασκένδη, το μεγαλύτερο μέρος τους, είτε σε άλλες ανατολικές χώρες.

Στο τέλος του ελληνικού εμφυλίου, το μίσος που έχουν προκαλέσει οι διώξεις και τα κυνηγητά το κλείσιμο των συνόρων, η απαγόρευση των σλαβόφωνων από τις μετεμφυλιακές κυβερνήσεις να επανέλθουν στις πατρογονικές τους εστίες, προκαλούν μια έξαρση εθνικιστικού και αλυτρωτικού ντελίριου στη Λ. Δ. Μ. Ξαναγράφεται η Ιστορία, τα σχολικά εγχειρίδια, η προπαγάνδα για την ταυτότητα τους αυξάνεται. Προς αυτήν την κατεύθυνση δραστηριοποιούνται κυρίως οι σλαβομακεδονικές οργανώσεις Αυστραλίας και Καναδά όπου έχουν μεταναστεύει πολλοί σλαβομακεδόνες της ελληνικής Μακεδονίας λόγων των εμφυλιακών διώξεων, ακούν Ελλάδα και την ταυτίζουν με τους «μοναρχοφασίστες», όπως έλεγαν τις ελληνικές εμφυλιακες κυβερνήσεις. Το ιδεολόγημα του μακεδονισμού με ρίζες αφενός στην Αρχαία Μακεδονία και αφετέρου στην μεσαιωνική Βουλγαρία θεριεύει.
Κι εμείς τι κάνουμε; ‘Η σχεδον σιωπούμε [βλέπε κρυφή συμφωνία Αβέρωφ -Ποπώφ το 1962 δε λέμε δεν μιλάμε δεν αναφέρουμε τίποτα περί του ζητήματος] ή βγάζουμε το άχτι μας στους σλαβόφωνους της ελληνικής Μακεδονίας, όσους είχαν απομείνει σε περιοχή Φλώρινας, Καστοριάς, Πέλλας με το να τους απαγορεύουμε να μιλάνε το ιδίωμά τους, να μην τραγουδάνε τα τραγούδια τους, να μην χορεύουν τους χορούς τους, να ζητάμε χαρτιά για όσους πάνε κι έρχονται από κει πάνω. Ό,τι βλακωδέστερο δηλαδή θα μπορούσε να γίνει.
Και έρχεται το πλήρωμα του χρόνου. Διαλύεται η Γιουγκοσλαβία που αποτελούσε το βολικό άλλοθι των ελληνικών κυβερνήσεων για να ρίχνουν πίσω το «μακεδονικό» ζήτημα και το 1991 η έως τότε Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας – αν δείτε χάρτες παλιούς πριν το 1990 θα διαβάσετε ένα Μακεδονία που βγάζει μάτι- ανακηρύσσεται ανεξάρτητο κράτος ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Και τότε, ως δια μαγείας, σαν τη κοιμωμένη βασιλοπούλα του παραμυθιού ξυπνάμε και όχι μόνον ξυπνάμε αλλά αρχίζουμε να ολοφυρόμαστε ότι μας παίρνουν τη Μακεδονία μας την ολοδική μας Μακεδονία και αυτό ΟΧΙ δεν θα το επιτρέψουμε.
Φυσικά δεν έχουμε ιδέα για τα όσα έχουν συμβεί εκεί πάνω αιώνες τώρα. Διότι είμαστε αγράμματοι και τζάμπα μάγκες. Ξέρουμε μόνον για τον Μέγα Αλέξανδρο και πέραν τούτου ουδέν. Το παράλογο είναι ότι εκείνοι που πρωτοστατούσαν και ετοιμάζονται να πρωτοστατήσουν πάλι είναι οι εξ αγχιστείας Μακεδόνες που θυμούνται την Μακεδονία όταν φοβούνται ότι κάποιος θα τους την πάρει. Διαφορετικά είναι μονον Πόντιοι ή Μικρασιάτες. [παιδιά αποφασίστε τί είστε]. Βέβαια τους καταλαβαίνω, σου λέει «χάσαμε τις πρώτες πατρίδες μας να χάσουμε και τη δεύτερη». Στη σφαίρα του ψυχολογικού και φαντασιωσικού βρίσκεται το πράγμα.
Για να πάμε όμως και στη γείτονα χώρα. Μετά την ανακήρυξη της χώρας ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας» ο τότε πρώτος Πρόεδρός της, σοσιαλιστής Κίρο Γκλιγκόρωφ – εκ χωρίου της Φλώρινας καταγόμενος- και αναγνώριζε την απολύτως σλαβική καταγωγή του λαού του και τα περί Αλεξάνδρου τα θεωρούσε παραμύθια και ήταν έτοιμος να υποχωρήσει στο θέμα της ονομασίας και να συμφωνήσει με την τότε Κυβέρνηση Μητσοτάκη μια κοινά αποδεκτή λύση, με σύνθετο ονομα κ.λπ. Αυτό ήταν το περίφημο πακέτο Πινέιρο που έδινε σε μας πολλά καλούδια και το ζήτημα θα έκλεινε μια χαρά. Και τότε άρχισαν οι πάσης φύσεως τζάμπα μαγκιές μας με πρώτο και καλύτερο τον «χαμουτζή» [έκφραση ημών των από πάνω για τους κάτω από το αυλάκι] και …..υπερεθνικόφρονα Υπουργό Εξωτερικών Α.Σαμαρά, ο οποίος κυριολεκτικά τα έκανε μαντάρα. Καπάκι και τα συλλαλητήρια με το σουρεάλ σύνθημα «Η Μακεδονία είναι ελληνική» και ήρθε κι έδεσε με τον άλλον ….υπερπατριώτη Ανδρέα Παπανδρέου με το εμπάργκο του και τα λοιπά. Στο μεταξύ στη γείτονα χώρα φεύγει ο μετριοπαθής Γκλιγόρωφ -επιχείρησαν και να τον δολοφονήσουν- κι έρχεται το υπερεθνικιστικό κόμμα του Γκρούεφσκι – ο παππούς του επίσης από ένα χωριό της Φλώρινας- κι αρχίζουν εκεί τα μεγάλα πανηγύρια. Από τη μια η κυβερνητική διαφθορά στα ύψη και η φτώχεια του κοσμάκη στα βάθη και ο απροκάλυπτος αυταρχισμός επίσης, από την άλλη το απόλυτα χρυσωμένο χάπι της λεγόμενης αρχαιοποίησης. Δεν έχετε να φάτε παιδιά , πάρτε έναν τεράστιο άγαλμα του Μέγα Αλέξανδρου από τον οποίο κατευθείαν κατάγεστε. [ Πώς λέμε κατευθείαν διαδρομή; Έτσι] . Παίρνετε ελάχιστους μισθούς; Ναι αλλά για σκεφτείτε το ένδοξο αρχαιομακεδονικό σας παρελθόν κ.λπ κλ.π κλ.π. Δεν μπορεί η χώρα μας να σηκώσει κεφάλι, φταίνε αυτοί οι παλιοέλληνες που εκτος των άλλων έιναι και κατακτητές της Μακεδονίας μας. Αυτά μέχρι που και εκεί ο κόσμος έπαψε κάποια στιγμή να τρώει το μεγαλοαλεξανδρινό κουτόχορτο, ξεσηκώθηκε, και τέλος πάντων ξεκουμπίστηκαν οι υπερεθνικιστές . Η νέα Κυβέρνηση λοιπόν – πολύ συμπαθητικός μου φαίνεται ο Ζάεφ- θέλουν η χώρα τους να ξεκολλήσει επιτέλους και να προχωρήσει. Είναι ρεαλιστές και έτοιμοι για υποχωρήσεις. Ας μη θεωρούμε ότι είναι και γι αυτούς εύκολα τα πράγματα. Οι προηγούμενοι έχουν δηλητηριάσει πολύ κόσμο που αντιδρά. Αν δεν σταματήσουμε κι εμείς τις τζάμπα μαγκιές είναι η πιο κατάλληλη στιγμή για να λυθεί το ονοματολογικό. Μακεδόνες είναι και αυτοί, πάει και τέλειωσε. Σλάβοι μακεδόνες. Μακεντότσκι. Η Μακεδονία δεν είναι ΜΟΝΟΝ ελληνική. Είναι εις …τετραπλούν. Η Αρχαία ήταν αλλά από τότε έχουν περάσει 2500 χρόνια και βάλε. Έλεος!
Προσωπικά, θα προτιμούσα μια σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό -όπως είναι και το αληθές- έναντι όλων παρά τον χρονικό, π.χ Νέα Μακεδονία. Μέχρι πρότινος το σκεφτόμουν αλλά με έπεισε με παρέμβασή του ο Σταύρος Λυγερός οτι δηλαδή το «Νέα» δημιουργεί προϋποθέσεις συνέχειας άρα μπορεί και να καλλιεργήσει αλυτρωτισμούς. Διότι εντάξει με την σημερινή κυβέρνηση των σοσιαλιστών αλλά αν επανέλθουν καποια στιγμή οι εθνικιστές; Ας το σκεφτεί κι αυτό ο Νίκος Κοτζιάς. Και τέλος αν δεν λυθεί τώρα το ζήτημα θα φάμε μια χαρά το σημερινό όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας» με όλα τα συμπαρομαρτούντα. Θα κρατήσουμε όμως ψηλά το κεφάλι της μαγκιάς μας που μόνον σε ήττες ιστορικά μας οδηγεί.


απο  www.oanagnostis.gr

Πέμπτη 7 Ιουνίου 2018

Η Χ Ω Ρ Α / C H O R A Δρώμενο βασισμένο σε διηγήματα και κείμενα του Μανώλη Λυδάκη. ΝΑΞΟΣ Σάββατο 9 Ιουνίου στις 21:00 Κυκλαδία Δαμαλάς είσοδος ελεύθερη

 
Η Χ Ω Ρ Α / C H O R A
Δρώμενο βασισμένο σε διηγήματα και κείμενα του Μανώλη Λυδάκη.
ΝΑΞΟΣ Σάββατο 9 Ιουνίου στις 21:00
Κυκλαδία Δαμαλάς
είσοδος ελεύθερη

ΧΩΡΑ είναι ένας τόπος που ορίζεται από την ιστορία, την μορφολογία και την ζωή των ανθρώπων εντός της αλλά ταυτόχρονα είναι και ένας τόπος που ορίζει ότι την κατοικεί.
Ένας άντρας ναυαγεί, μια γυναίκα προσπαθεί να θυμηθεί, ένα παιδί μεγαλώνει, ένα ζευγάρι τσακώνεται, ένας ξένος καταφθάνει, μια μητέρα προσπαθεί, μια γιαγιά επαναστατεί, μια κοινωνία ταξιδεύει. Δώδεκα ιστορίες φωτίζουν τα αδιέξοδα της ανθρώπινης φύσης χαρτογραφώντας τα σύνορα που βάζουμε στους εαυτούς μας άλλοτε με ποιητικό, άλλοτε με συμβολικό και άλλοτε με κωμικό τρόπο.
Η ΧΩΡΑ, στην νησιωτική Ελλάδα, συνήθως σηματοδοτεί το κέντρο. Σε κάθε νησί την αισθάνεσαι πολύ διαφορετική. Μπορεί να είναι στο λιμάνι, εξωστρεφής, φιλόξενη, γεμάτη κόσμο , κίνηση, καταστήματα, αλλά μπορεί να είναι και αθέατη, ψηλά, δίπλα σε κάποιο γκρεμό, διατηρητέα, γεμάτη μνημεία. Αυτό το φάσμα έχουν και οι ιστορίες του Μανώλη Λυδάκη, όπου οι ήρωες περιπλανιούνται μέσα στα στενά μιας χώρας αναζητώντας κομμάτια του εαυτού τους.
<…ΧΩΡΑ είναι ο γενέθλιος τόπος των μνημών και των αναπολήσεων, των βιωμάτων και των εμπειριών, η πόλη της παιδικής ηλικίας, των εφηβικών φαντασιώσεων, των νεανικών αγωνιών, των ενήλικων απωλειών και απωθήσεων. Ένας τόπος πραγματικός όσο και ενδόμυχος, με τομές και χάσματα που κατοικείται από την αμφιβολία, την αβεβαιότητα και την αστάθεια. Οι ιστορίες που διηγείται ο Μανώλης Λυδάκης, «αληθινές» μάλιστα τις χαρακτηρίζει

Στη Νάξο, 11-13 Ιουνίου 2021 Το 33ο Συνέδριο της Ομοσπονδίας Κινηματογραφικών Λεσχών Ελλάδας

Το 33ο Συνέδριο της Ομοσπονδίας Κινηματογραφικών Λεσχών Ελλάδας με θέμα:   «Η θάλασσα στον κινηματογράφο» σε συνεργασία με την Κινηματογρα...