Μνημονιακή ταφόπλακα και στα διαπολιτισμικά σχολεία ;

Σε μια χώρα όπου η τύχη της δημόσιας εκπαίδευσης βρίσκεται εξ αρχής στα χέρια εκείνων που κατέστρεψαν την οικονομία της, τα διαπολιτισμικά σχολεία δεν θα μπορούσαν παρά να αποτελούν ένα από τα πρώτα θύματα της κρίσης. Με καλά συντονισμένες κινήσεις επιχειρείται η αποδόμηση τόσο του ίδιου του αγαθού της εκπαίδευσης όσο και η πλήρης απαξίωση της λειτουργίας όλων των βαθμίδων της.

Δεν είναι τυχαίο, εξάλλου, το γεγονός πως ένα κείμενο με τίτλο «Γκρίζες ζώνες των

διαπολιτισμικών», το οποίο δημοσίευσε η «Καθημερινή της Κυριακής» την πρωταπριλιά και το οποίο αφορούσε τα εν λόγω σχολεία, έχει προκαλέσει αναστάτωση στον χώρο των εκπαιδευτικών. Άρθρο, ούτε λίγο ούτε πολύ, παρουσιάζει τα συγκεκριμένα σχολεία σαν «εστίες παρανομίας» και «γκέτο που προστατεύουν λαθρομετανάστες», ενώ σύμφωνα με μαρτυρίες εκπαιδευτικών περιέχει παραπλανητικά ή λαθεμένα στοιχεία και για τον λόγο αυτόν ετοιμάζονται μέχρι και μηνύσεις.

Αφορισμοί

Αυτό που προβληματίζει την εκπαιδευτική κοινότητα δεν είναι μόνο το περιεχόμενο, αλλά και το χρονικό σημείο που κάποιοι επέλεξαν να τροφοδοτήσουν τον Τύπο με «επικίνδυνα επιλεκτικές και ανυπόστατες πληροφορίες».

Χαρακτηριστικό του τρόπου με τον οποίο επιχειρεί το υπουργείο Παιδείας να ξεμπερδεύει με τα συγκεκριμένα σχολεία είναι πως ο δημόσιος «διάλογος» που αναπτύσσεται γύρω από τη λειτουργία τους δεν αφορά παιδαγωγικές προσεγγίσεις για το εάν είναι αναγκαία ή όχι η ύπαρξή τους. Το σύνολο της κουβέντας κυριαρχείται απόαφορισμούς ή δαιμονοποιήσεις, την ίδια ώρα που οι διδάσκοντες στα δια-πολιτισμικά σχολεία, με τους οποίους το «Π» είχε επικοινωνία, διαβεβαιώνουν ότι οι υπεύθυνοι του υπουργείου δεν τους έχουν επισκεφθεί ποτέ.

Η ίδια η υφυπουργός Εύη Χριστοφιλοπούλου, απαντώντας σε επίκαιρη ερώτηση (24.11) του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Τ. Κουράκη σχετικά με το ζήτημα των δύο διαπολιτισμικών στο Ελληνικό, χρησιμοποίησε τη λέξη «γκέτο» για την περιγραφή τους, ωστόσο ανέφερε πως «μπορεί να υπάρχει δίκιο κι από την άλλη πλευρά». Άμεση ήταν η κινητοποίηση τόσο τηςΕΛΜΕ Νότιας Αθήνας, όπου ανήκουν τα δύο σχολεία, όσο και των ΟΛΜΕ και ΔΟΕ. Παρ’ όλα αυτά, αξίζει να σταθούμε σε ένα απόσπασμα από το κείμενο που απέστειλε στην υφυπουργό, λίγες μέρες μετά (12.12) τις αναφορές της περί «γκέτο», το 15μελές Μαθητικό Συμβούλιο του Λυκείου Διαπολιτισμικής: «Απογοητευτήκαμε και νιώσαμε να μιλάτε για άλλο σχολείο και όχι για το δικό μας…».

Η παραπάνω φράση των παιδιών συμπυκνώνει και περιγράφει επαρκώς τη μορφή της επίθεσης: Η δημιουργία μιας ψευδούς εικόνας στα ΜΜΕ, η οποία μπορεί – ειδικά σε περιόδους κρίσης όπως η σημερινή – να πείσει το ευρύ κοινό.

Μνημόνιο στην εκπαίδευση

Με πρόφαση τις πληροφορίες που διαρρέουν οι ίδιοι στον Τύπο, λοιπόν, στο υπουργείο Παιδείας ετοιμάζονται να αποχαρακτηρίσουν τα διαπολιτισμικά σχολεία. Ξεχνούν, φαίνεται, πως τον ιδρυτικό τους νόμο εισήγαγε στα μέσα της δεκαετίας του ’90 ο τότε υπουργός Παιδείας Γ. Παπανδρέου.

Όσο για σημαντική μερίδα του εκπαιδευτικού προσωπικού αυτών των σχολείων, που τα τελευταία χρόνια προσλαμβάνεται με «μπλοκάκι» μέσω ευρωπαϊκών προγραμμάτων, ενώ καλύπτει πάγιες εκπαιδευτικές ανάγκες και χωρίς να προσμετράται προϋπηρεσία, ούτε λόγος.

Και πώς να απαντήσουν το υπουργείο και το «κόμμα του Μνημονίου», από τη στιγμή που οι μνημονιακές δεσμεύσεις υπαγορεύουν τις αποφάσεις. Μετά την ολοκλήρωση της δαιδαλώδους επιχείρησης συγχωνεύσεων -καταργήσεων εκατοντάδων σχολείων ανά την επικράτεια, σειρά παίρνουν τώρα τα διαπολιτισμικά και η ατζέντα της μετανάστευσης.

ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ