Κανονικά σήμερα  οι καμπάνες  θα έπρεπε να ηχούν λυπημένα ,  οι σημαίες να κυματίζουν μεσίστιες , η μπάντα του Στρατού σε βηματισμό κηδείας να παίζει  το  πένθιμο εμβατήριο σε Ντο Μείζονα και άλλα τέτοια πολλά. Τριάντα δύο χρόνια από τη μέρα που το ΠΑΣΟΚ  ανέβηκε στην εξουσία και "κατσικώθηκε" σ΄ αυτή ένα τέταρτο του αιώνα, δεν  είναι  λίγα. 
Αποδείχτηκαν αρκετά  όχι μόνο για τη  χρεοκοπία της χώρας,  τη διεθνή της απαξίωση  και τον  πολιτισμικό της μαρασμό  αλλά και για την   πλήρη μεταστροφή  της  κουλτούρας ενός  Έλληνα  που  απαθής «περιμένει τους εχθρούς»  να του  πάρουν  όσα   του απέμειναν. 
Τριάντα δύο χρόνια  ενός  κόσμου  που άλλαξε και ναι μεν, θέλει αλλά δεν ξέρει προς τα πού  να  πάει. Εκείνο  που έσπασε εντός μας  είναι  πολύ  χειρότερο  από  εκείνο που συνέβη στην  Ελλάδα.   Το  βάζο με το μέλι άνοιξε  ,  οι  πολλοί που χώθηκαν μέσα σ΄ αυτό  κόλλησαν σαν τις  μύγες  κι αφού το ρούφηξαν  περιμένουν  στον πάτο του  να  σβήσουν.  Οι ελάχιστοι  που δεν θέλησαν  ή άθελα τους δεν βούτηξαν ,  τριγυρνούν  «αποστεωμένοι»    κουβαλώντας  ωστόσο την αξιοπρέπεια  τους.  Η "Αλλαγή" του Αντρέα  ήρθε  ως αέρας  αισιοδοξίας  και  εξελίχθηκε σε εφιαλτικό στρόβιλο διαρκείας.   
Δ.Γ.

ΑΠΟ  parapolitika.gr/