Γιατι συμπεριφέρονται με αυτό τον απαξιωτικό
τρόπο στην κυβέρνηση, στον Σαμαρά και στον Βενιζέλο οι εταίροι δανειστές; Αυτό
είναι το προσωπικό δράμα του Μαξίμου και της Χαριλάου Τρικούπη... Το σοβαρότερο βέβαια είναι τι σημαίνει αυτό για τη χώρα.
Τι μας λένε όμως οι δανειστές επί της ουσίας; Συνοπτικά ότι δεν είμαστε έτοιμοι να «βγούμε στις αγορές» και ότι πρέπει να παραμείνουμε σε καθεστώς χρηματοδοτικής προστασίας και αυξημένης επιτήρησης.
Στην
πραγματικότητα αμφισβητούν τη δυναμική αυτού που η
κυβέρνηση ονομάζει «success story» και δημιουργεί, όπως ισχυρίζεται, συνθήκες
φοροελαφρύνσεως, χαλάρωσης της λιτότητας κ.λπ. Επιμένουν στη συνέχιση της ίδιας
ασκούμενης μέχρι σήμερα πολιτικής, μπαίνοντας μάλιστα και σε πιο βαθιά νερά,
όπως λ.χ. το Aσφαλιστικό, η μείωση ακόμα περαιτέρω των κοινωνικών παροχών, η
σταθεροποίηση
της υψηλής φορολογίας κ.λπ. Με άλλα λόγια, μας λένε ότι δεν πιστεύουν στους ρυθμούς μιας γρήγορης ανάπτυξης και για να τηρηθεί το πρόγραμμα μέχρι το 2020 των πρωτογενών πλεονασμάτων κ.λπ. χρειάζεται εμμονή στην πολιτική που ασκείται. Αρα απορρίπτουν ως μη ρεαλιστικό ένα σχέδιο γρήγορης εξόδου της χώρας από την κρίση, που βέβαια για να υλοποιηθεί προϋποθέτει συγκέντρωση ισχυρών πόρων ανάπτυξης, που δεν συμβιβάζεται με την ταυτόχρονη εξυπηρέτηση ενός μεγάλου χρέους και τη συνέχιση ακραίων πολιτικών περαιτέρω δημοσιονομικής προσαρμογής.
Γι' αυτό απορρίπτουν απόλυτα το σχέδιο της
κυβέρνησης, αρνούμενοι ακόμα και «χρονικές μεταθέσεις» στον ευρύτερο χρόνο,
έστω κι αν οι «βελτιώσεις» που επιδιώκει η κυβέρνηση είναι εξαιρετικά περιορισμένες
και κυρίως «αμυντικού χαρακτήρα». Οι κυρίαρχες δυνάμεις στην Ευρώπη σήμερα
έχουν μια ευρύτερη στρατηγική για όλη την Ευρωζώνη και τα δικά τους
«χρονοδιαγράμματα», που δεν συμπίπτουν με τις άμεσες πολιτικές ανάγκες της
κυβέρνησης και τις «ασφυξίες» της οικονομίας και της κοινωνίας μας. Αυτό είναι
το πρόβλημα. Και δυστυχώς υπερβαίνει την κυβέρνηση, τα λάθη και τις αστοχίες
της. Είναι κάτι περισσότερο κι αυτό είναι το ανησυχητικό. Και ίσως γι' αυτό
επιβάλλεται μια «πολιτική αλλαγή», με «επανεκκίνηση» για να «ξεβαλτώσουμε». της υψηλής φορολογίας κ.λπ. Με άλλα λόγια, μας λένε ότι δεν πιστεύουν στους ρυθμούς μιας γρήγορης ανάπτυξης και για να τηρηθεί το πρόγραμμα μέχρι το 2020 των πρωτογενών πλεονασμάτων κ.λπ. χρειάζεται εμμονή στην πολιτική που ασκείται. Αρα απορρίπτουν ως μη ρεαλιστικό ένα σχέδιο γρήγορης εξόδου της χώρας από την κρίση, που βέβαια για να υλοποιηθεί προϋποθέτει συγκέντρωση ισχυρών πόρων ανάπτυξης, που δεν συμβιβάζεται με την ταυτόχρονη εξυπηρέτηση ενός μεγάλου χρέους και τη συνέχιση ακραίων πολιτικών περαιτέρω δημοσιονομικής προσαρμογής.
Εθνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου