ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟ ΒΑΛΙΑ ΑΡΑΝΙΤΟΥ*
Tη συνέντευξη πήρε ο Παύλος Κλαυδιανός
Αυτή την εβδομάδα παρακολουθήσαμε ένα ακόμη επεισόδιο του πολέμου, θα λέγαμε, εναντίον της μικρής επιχείρησης, με την υπουργική πράξη για την κυριακάτικη αργία.
Η προσπάθεια για το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές φαίνεται αρχικά απλό ζήτημα, έχει ωστόσο σημαντικές οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές, αλλά και ιδεολογικές απολήξεις. Συνδέεται με την απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, το στραγγαλισμό της μικρής επιχείρησης και τελικά την υποταγή στην προσπάθεια της βίαιης ανακατανομής του κεφαλαίου που επιχειρείται στην Ελλάδα. Μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται για μια επιχείρηση σε τρεις φάσεις: η πρώτη έγινε τον Αύγουστο του 2013 όπου με τον Ν. 4177 ορίστηκε ότι το γενικό άνοιγμα θα ισχύει μόνο για επτά Κυριακές τον χρόνο, συγκεκριμένα (δυο τα Χριστούγεννα, από μία στις εκπτώσεις, μία το Πάσχα). Για όσα καταστήματα είναι κάτω από 250 τετραγωνικά, αποφασίζει ο αντιπεριφερειάρχης αν θα μείνουν ανοιχτά και κάποιες άλλες Κυριακές. Η συζήτηση, βέβαια, για το κυριακάτικο άνοιγμα έχει ξεκινήσει πριν από πολλά χρόνια – με την κυβέρνηση Μητσοτάκη το 1993– και ασκήθηκε, βαθμιαία, μεγάλη πίεση. Οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, όμως, μαζί με τους εργαζόμενους εναντιώνονταν. Πρόκειται για την περίοδο που υπερίσχυε η άποψη της μεσαίας τάξης, των μικρομεσαίων. Ενώ, λοιπόν, κλείνει μ’ όλα αυτά ο πόλεμος της Κυριακής, έρχεται η δεύτερη φάση, τον Απρίλη του 2014 όταν νομοθετούν τρεις – τουριστικές – περιοχές που θα είναι ανοιχτά τα μαγαζιά, ανεξαρτήτως μεγέθους, για όλο το χρόνο. Η υπουργική απόφαση τελικά του κ. Γιακουμάτου, η τρίτη φάση προβλέπει δώδεκα περιοχές, από τις οποίες οι περισσότερες δεν είναι καν τουριστικές!
Μα, υπήρχε ζήτημα με τις τουριστικές;
Όχι. Παραδοσιακά, στις τουριστικές περιοχές σ’ όλη την Ελλάδα τα καταστήματα είναι ανοιχτά συνέχεια τέσσερις – πέντε μήνες το χρόνο. Από το 2005, προβλέ
Tη συνέντευξη πήρε ο Παύλος Κλαυδιανός
Αυτή την εβδομάδα παρακολουθήσαμε ένα ακόμη επεισόδιο του πολέμου, θα λέγαμε, εναντίον της μικρής επιχείρησης, με την υπουργική πράξη για την κυριακάτικη αργία.
Η προσπάθεια για το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές φαίνεται αρχικά απλό ζήτημα, έχει ωστόσο σημαντικές οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές, αλλά και ιδεολογικές απολήξεις. Συνδέεται με την απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, το στραγγαλισμό της μικρής επιχείρησης και τελικά την υποταγή στην προσπάθεια της βίαιης ανακατανομής του κεφαλαίου που επιχειρείται στην Ελλάδα. Μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται για μια επιχείρηση σε τρεις φάσεις: η πρώτη έγινε τον Αύγουστο του 2013 όπου με τον Ν. 4177 ορίστηκε ότι το γενικό άνοιγμα θα ισχύει μόνο για επτά Κυριακές τον χρόνο, συγκεκριμένα (δυο τα Χριστούγεννα, από μία στις εκπτώσεις, μία το Πάσχα). Για όσα καταστήματα είναι κάτω από 250 τετραγωνικά, αποφασίζει ο αντιπεριφερειάρχης αν θα μείνουν ανοιχτά και κάποιες άλλες Κυριακές. Η συζήτηση, βέβαια, για το κυριακάτικο άνοιγμα έχει ξεκινήσει πριν από πολλά χρόνια – με την κυβέρνηση Μητσοτάκη το 1993– και ασκήθηκε, βαθμιαία, μεγάλη πίεση. Οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, όμως, μαζί με τους εργαζόμενους εναντιώνονταν. Πρόκειται για την περίοδο που υπερίσχυε η άποψη της μεσαίας τάξης, των μικρομεσαίων. Ενώ, λοιπόν, κλείνει μ’ όλα αυτά ο πόλεμος της Κυριακής, έρχεται η δεύτερη φάση, τον Απρίλη του 2014 όταν νομοθετούν τρεις – τουριστικές – περιοχές που θα είναι ανοιχτά τα μαγαζιά, ανεξαρτήτως μεγέθους, για όλο το χρόνο. Η υπουργική απόφαση τελικά του κ. Γιακουμάτου, η τρίτη φάση προβλέπει δώδεκα περιοχές, από τις οποίες οι περισσότερες δεν είναι καν τουριστικές!
Μα, υπήρχε ζήτημα με τις τουριστικές;
Όχι. Παραδοσιακά, στις τουριστικές περιοχές σ’ όλη την Ελλάδα τα καταστήματα είναι ανοιχτά συνέχεια τέσσερις – πέντε μήνες το χρόνο. Από το 2005, προβλέ