Τρίτη 10 Μαρτίου 2015

To graffiti στο Πολυτεχνείο, ένα χαστούκι-Της Όλγας Στέφου

To graffiti στο Πολυτεχνείο, ένα χαστούκι 
Μικρή συνεισφορά στο μεγάλο ντόρο
Της Όλγας Στέφου
Ποια υποκρισία είναι αυτή που ανέχεται ένα ιστορικό κτίριο να στέκει ντυμένο τις φθορές του, παρατημένο μέσα στα χρόνια, ποια είναι αυτή η υποκρισία που δεν σοκαρίστηκε από τα δακρυγόνα που λεηλατούσαν την ιστορία του κτιρίου μόλις λίγους μήνες πριν, τότε που τα ανοιγμένα κεφάλια των παιδιών δεν ήταν προσβολή, αλλά θίγονται τώρα από την αυθάδεια ίσως της λιγότερο «αναγνωρισμένης» μορφής Τέχνης;
Τα graffiti ξέρουν καλά πώς να σου βγάζουν γλώσσα, πώς να σε λένε γελοίο, ποταπό και τιποτένιο, πώς να σου υπενθυμίζουν όλα τα μαύρα σου βάθη: ότι μπορείς να σκοτώσεις, να σιωπήσεις, να κανιβαλίσεις, να συνηγορήσεις, να μαραζώσεις ή να παραδοθείς. Αλλά δεν μπορείς να ξεχνάς. Γιατί σε κάθε γωνία που στρίβεις, σε κάθε πόρτα που κλείνεις, σε κάθε πλάτη που κολλάς σε τοίχους, υπάρχει κάτι που καραδοκεί: Μια εικόνα. Ούτε παρελθόν, ούτε μέλλον. Παρόν. Αυτό κάνουν, και το κάνουν καλά, βρίσκονται παντού.,
Οι δρόμοι δεν είναι καμβάς, είναι πληγή. Τους περπατάνε κάθε μέρα έξυπνοι, χαζοί, πλούσιοι, φτωχοί, ευτυχισμένοι, μοναχικοί, ερωτευμένοι, μίζεροι, χαιρέκακοι. Άνθρωποι. Άνθρωποι. Στους δρόμους κάποιοι άλλοι κοιμούνται, μένουν μόνιμα ή πεθαίνουν. Πίσω από το Πολυτεχνείο, κυρίως πεθαίνουν. Δεν
είναι κι αυτή μια τραγική ειρωνία; Δεν είναι μια ειρωνία σχεδόν «καλλιτεχνική»; Μέσα στο Πολυτεχνείο τους σκότωσαν, γιατί εκείνοι πάλευαν για δημοκρατία. Έξω από το Πολυτεχνείο τους σκοτώνουν, γιατί κάτι παλεύει να πείσει πως υπάρχει, μισοπεθαμένο; Μισερό; Μέσα από πτώματα προσπαθεί να διατηρήσει σκοτεινά αντανακλαστικά, βίαια, «οι ναρκομανείς που κλέβουν και σκοτώνουν για την δόση τους, ζόμπι, πτώματα όρθια, κλείδωσε καλά την πόρτα σου». Έπειτα, πηγαίνουν κάμερες και συνεργεία, ένας παρουσιαστής με κατεβασμένο ύφος αναρωτιέται τι και πώς και ποιος οδηγεί στην εξαθλίωση. Σπουδαίο θέμα τα ναρκωτικά, κάνουν τηλεθέαση. Εσύ, παρ’όλα αυτά, θυμήθηκες να κλείσεις καλά την πόρτα σου;
Μα κι η πόρτα σου είναι πληγή και μάλιστα πληγή ζωγραφισμένη, όπως κι η κάθε γωνιά απ’την υπόλοιπη πόλη. Λες και τα κτίρια είναι φλέβες, το χρώμα είναι αίμα κι όλο αυτό το σύστημα μας χαρίζει έστω λίγες ανάσες καθαρού οξυγόνου.
Η ζωγραφική των δρόμων, ακόμα κι αν είναι χαρούμενη, ακόμα κι αν είναι φωτεινή-φωτεινή, είναι εξ’αρχής γκροτέσκο, αφού αντί για καμβά έχει πληγές κι αντί για χρώματα έχει ιστορίες. «Στην πόλη-φυλακή αργοπεθαίνει ο έρωτας» και μπαλόνια έτοιμα να σκάσουν (τα μπαλόνια της οργής). Ένα χέρι που κατεβαίνει να ενωθεί με ένα άλλο χέρι, φτιαγμένα σε μόλις ένα απόγευμα Τετάρτης, καλύπτουν μια ολόκληρη πλαϊνή όψη πολυκατοικίας. Ένας Χοντρός κι ένας Λιγνός, δυο παπάδες που φιλιούνται.
Κι αν ήρθε πράγματι η ώρα να μιλήσουμε για Λεηλασία και Τέχνη, καλό θα ήταν πρώτα να δώσουμε συναίσθημα στους ορισμούς. Γιατί η Τέχνη (η Τέχνη, βέβαια, η Τέχνη!) που κάλυψε το Πολυτεχνείο, είναι σκοτεινή και θυμωμένη. Πήρε ένα σύμβολο αγώνα για τη δημοκρατία και το χρωμάτισε με όλα τα φρικτά που περνά μια άλλη γενιά, όλα αυτά που αναγκάστηκε να ζει. Όλο τον πόνο, όλη τη θλίψη, όλους τους δικούς της νεκρούς, τους δικούς της προδομένους, τους δικούς της νέους τους ζωγράφισε με αυθάδεια στο μέρος που κάποτε γραφόταν ιστορία.
Με τρομερή αυθαιρεσία, αλλά αυθαιρεσία που σε τέτοιες περιπτώσεις είναι και επιτρεπτή και αναγκαία, το τεράστιο graffiti του Πολυτεχνείου, μου έφερε στο μυαλό τον Φράνσις Μπέικον αμέσως μετά το τέλος του Β” Παγκοσμίου Πολέμου. Ο εικονογράφος του 20ου αιώνα, που πίστευε πως η μοναδική απόλυτη βεβαιότητα είναι ο θάνατος, ζωγράφισε (με μοναδική, απόλυτη βεβαιότητα) την φρίκη του ζωντανού, του θεατή που καρφώνει τα μάτια του στο μοιραίο. «Είμαστε εν δυνάμει σφαχτάρια», έλεγε. Είχε χάσει την πίστη του στην καλοσύνη. Ίσως, σε έναν άλλον αιώνα, να ζωγράφιζε τοίχους…
Ευτυχώς τα κτίρια σαν το Πολυτεχνείο, που έχουν συνδεθεί με θυμό, οργή, πόνο, έχουν πάντοτε την ευγενή καλοσύνη να παραχωρούν τα σώματά τους στα ίδια αισθήματα. Με άλλες εκφράσεις, με άλλα μέσα; Με άλλες γενιές; Αυτά στέκουν εκεί.
Ευτυχώς η Τέχνη έχει το τρομερό πλεονέκτημα να σου ξεριζώνει την καρδιά, να την χαϊδεύει και να την ξαναβάζει στη θέση της. Ευτυχώς η Τέχνη δεν έχει δικά της μάτια, σ’αφήνει να’χεις τα δικά σου. Έτσι, εκεί που κάποιοι βλέπουν Λεηλασία, Βεβήλωση, Σήψη, κάποιοι άλλοι στέκονται στη Σήψη και βλέπουν ζωγραφισμένη την πολύ προσωπική, πολύ μοναχική κι όμως τόσο συλλογική Οργή.
Ευτυχώς υπάρχει κάτι που κρατιέται ακόμα ζωντανό.
«In yer face», λοιπόν.

 ΑΠΟ .hitandrun.gr

 ----------------------------------------------------

 

Αυτοί κάλυψαν με γκράφιτι το κτίριο του Πολυτεχνείου

Τους εντόπισε η Athens Voice.


Φωτογραφίες: Παναγιώτης Τζάμαρος / FOSPHOTOS
Ενώ μαίνονται οι διαφωνίες για το τεράστιο ασπρόμαυρο γκράφιτι που κάλυψε τις όψεις του Πολυτεχνείου σε Στουρνάρη και Πατησίων, με τους ψυχραιμότερους να θυμίζουν πως δεν είναι θέμα αισθητικής αλλά σεβασμού του δημόσιου χώρου και ιστορικών κτηρίων, κάποιοι εντόπισαν τους δημιουργούς του γκράφιτι.
Συγκεκριμένα η Athens Voice, με τη γνώση και τις επαφές που έχει στην αστική σκηνή γκράφιτι εντόπισε την ομάδα, που υπογράφει με το όνομα Icos &Case και που έκανε το γκράφιτι μέσα σε μια μόνο νύχτα. Γκραφιτάς που τους γνωρίζει, δήλωσε στην Athens Voice:
«Σίγουρα τον τελευταίο χρόνο ο κάθε ένας από εμάς θα έχει σταθεί έστω και για λίγο μπροστά στα τεράστια μαυρόασπρα graffiti που κατά καιρούς δημιουργούνται σε διάφορα σημεία της πόλης. Oι καλλιτέχνες που τα δημιουργούν υπογράφουν με τα ονόματα «Icos&Case» και κατατάσσονται κατά κάποιο τρόπο στη βερολινέζικη σχολή του graffiti.
Λειτουργούν μεθοδικά, ως ομάδα, όχι ιδιαίτερα πολυμελή, με πλάνο Α και πλάνο Β, ετοιμάζουν τα σχέδια από πριν, προμηθεύονται τα υλικά, ντύνονται κατάλληλα για να μη κινούν καμία υποψία (κάποιοι ισχυρίζονται ότι τους έχουν δει να είναι ντυμένοι ακόμα και με τις φλούο στολές του Δήμου) και μετά επιδίδονται στο έργο τους με ακαριαίο τρόπο και εξωφρενικές ταχύτητες αφήνοντας τα επικών διαστάσεων εικαστικά τους στίγματα στα πιο κεντρικά
σημεία της πόλης.
ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΚΤΙΡΙΟ ΚΤΗΡΙΟ ΓΚΡΑΦΙΤΙΤα μπλεγμένα τους γράμματα (wildstyle) μαζί με τους ασπρόμαυρους εξωγήινους χαρακτήρες δημιουργούν ένα πολύ ιδιαίτερο αποτέλεσμα που σίγουρα τους κάνει μοναδικούς. Η εικαστική σύνθεση, το μήνυμα, τα υλικά παρουσιάζουν μια διαφορετική πρόταση προς το μεγάλο κοινό, κάτι παρόμοιο δεν νομίζω να έχει υπάρξει στη χώρα μας. Αυτό που σε εντυπωσιάζει με τη πρώτη επαφή είναι το σοκ του μεγέθους. Όλα τα υπόλοιπα έπονται.
ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΚΤΙΡΙΟ ΚΤΗΡΙΟ ΓΚΡΑΦΙΤΙΠριν λίγες μέρες οι συγκεκριμένοι καλλιτέχνες παρουσίασαν μια μοναδική εικαστική πρόταση για την πόλη της Αθήνας στο κτίριο του Πολυτεχνείου Πατησίων και Στουρνάρη γωνία. Πραγματικά όταν το αντικρίζεις νιώθεις δέος ως προς τον όγκο του, τη σύνθεση, τη ταχύτητα της διεκπεραίωσης, την επικινδυνότητα της αποστολής.
Το έργο έγινε μέσα σε 3 διαφορετικά sessions με ρολό και πλαστικό χρώμα, όχι σπρέι, η πράξη αυτή έχει αρκετά μηνύματα για όλους εμάς. Οι καλλιτέχνες θέλουν να υπενθυμίσουν μάλλον ότι το graffiti σαν τέχνη έχει τεράστια δυναμική χωρίς όρια και μπορεί να γίνει παντού. Όλα βάφονται: παράθυρα, αφίσες, πεζοδρόμια, στάσεις λεωφορείων, κολώνες και ότι άλλο φυσικό εμπόδιο υπάρχει, με ανελέητο τρόπο ακριβώς για να προκαλέσει το σοκ. Καλό θα ήταν να μην κρίνεις αρνητικά ότι δεν αντιλαμβάνεται η οπτική σου αντίληψη, υπάρχουν «ψυχές» που αντιδρούν με αυτό τον τρόπο σε αυτό το παγκόσμιο δράμα που λέγεται κρίση. Εσύ αντιδράς έτσι, ο άλλος αλλιώς. »
 
Πηγή: iefimerida.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Στη Νάξο, 11-13 Ιουνίου 2021 Το 33ο Συνέδριο της Ομοσπονδίας Κινηματογραφικών Λεσχών Ελλάδας

Το 33ο Συνέδριο της Ομοσπονδίας Κινηματογραφικών Λεσχών Ελλάδας με θέμα:   «Η θάλασσα στον κινηματογράφο» σε συνεργασία με την Κινηματογρα...