Το νέο μνημόνιο λέγεται TTIP και αφορά όλη την Ευρώπη - Τι είναι η TTIP;

του Αντώνη Ρηγόπουλου
Το altsantiri.gr ξετυλίγει το –μπερδεμένο– κουβάρι της νέας διατλαντικής συμφωνίας, εξηγεί το πώς μας επηρεάζει, αλλά και το γιατί ορισμένοι τη χαρακτηρίζουν «οικονομικό ΝΑΤΟ».
Τι είναι η TTIP;
Η “Transatlantic Trade and Investment Partnership” («Διατλαντική Συμφωνία Εμπορίου και Επενδύσεων») είναι μια σχεδιαζόμενη συμφωνία που αφορά τη νομοθετική και εμπορική «ενοποίηση» των ΗΠΑ με την ΕΕ.
Η πρωτοβουλία ανήκει στον πρόεδρο των ΗΠΑ Μπάρακ Ομπάμα, ο οποίος την ανακοίνωσε τον Φεβρουάριο του 2013. Τον Ιούλιο του ίδιου έτους, ξεκίνησαν οι μυστικές συνομιλίες της αμερικανικής κυβέρνησης με την Κομισιόν. Σύμφωνα με τους ίδιους, ο στόχος της συμφωνίας είναι η απομάκρυνση των «εμποδίων» που δεν επιτρέπουν τη μεγιστοποίηση του κέρδους των πολυεθνικών επιχειρήσεων.
Για να απαλειφθούν, λοιπόν, τα «εμπόδια», η συγκεκριμένη συμφωνία αναμένεται να επηρεάσει έντονα:

• Τις εργασιακές σχέσεις
• Τους κανόνες προστασίας του περιβάλλοντος
• Την ασφάλεια των τροφίμων
• Την προστασία των προσωπικών δεδομένων
• Τις σχέσεις πολυεθνικών επιχειρήσεων με τα κράτη

Με άλλα λόγια, η TTIP θα αλλάξει σχεδόν κάθε έκφανση της καθημερινότητάς μας.
Πριν ξεκινήσουμε να ξετυλίγουμε το κουβάρι της νέας συμφωνίας, όμως, πρέπει

Πώς φτάσαμε ως εδώ; Το δράμα της Συρίας, μέσα από ένα βίντεο

Πώς εξηγείται το προσφυγικό δράμα και η κρίση μεταναστευτικής πολιτικής της Ευρώπης μέσα από ένα καταπληκτικό, εξάλεπτο βίντεο.

Εδώ και πολλούς μήνες, όλο και περισσότεροι μετανάστες, κυρίως Σύροι, επιχειρούν να διαπλεύσουν μέσα σε επικίνδυνες συνθήκες το Αιγαίο από τα τουρκικά παράλια για να φθάσουν στα ελληνικά νησιά, πύλη εισόδου στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Και εδώ και πολλούς μήνες, άνθρωποι χάνουν τις ζωές τους στα νερά του Αιγαίου, με την Ευρώπη να χτίζει φράχτες και να σφυρίζει αδιάφορα προσπαθώντας υποτίθεται, να συντονιστεί και να κατευνάσει τις ακροδεξιές πολιτικές που γιγαντώνονται εντός των ευρύτερων συνόρων της.

Επειδή η εικόνα είναι πιο δυνατή από το κείμενο, η ομάδα ψηφιακού

Η Συρία σήμερα μέσα από το φωτογραφικό φακό

Πρόσφυγας < προσφυξ < προς + φυγή: αυτός που αναγκάζεται ή εξαναγκάζεται να εγκαταλείψει την πατρίδα του ή τον τόπο της μόνιμης

Η TTIP θα σκοτώσει ό,τι δημοκρατικό έχει απομείνει στην Ε.Ε.

γράφει η Κωνσταντίνα Κούνεβα*

Είμαστε όλοι πολύ απορροφημένοι από όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα με τις διαπραγματεύσεις για το νέο Μνημόνιο.
Λογικά, αφού τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως τα φανταζόμασταν ως Αριστερά. 

Κι αυτό μας γεμίζει θλίψη και αγωνία.
Αλλά, ταυτόχρονα, δεν μας επιτρέπεται να καταθέσουμε τα όπλα, να σταματήσουμε να κάνουμε τη δουλειά μας ως εκπρόσωποι των εργαζόμενων και των πιο αδύναμων, στη Βουλή ή στην Ευρωβουλή.

 Αντίθετα, είμαστε υποχρεωμένοι να έχουμε ολάνοιχτα τα μάτια σε όσα συμβαίνουν όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε όλη την Ευρώπη. 

Χρειάζεται να έχουμε πάντα μπροστά μας τη μεγάλη εικόνα. Η δημοκρατία δέχτηκε βαρύ πλήγμα από το πραξικόπημα των δανειστών-εταίρων εις βάρος της χώρας μας. Αλλά, δυστυχώς, ανάλογα πραξικοπήματα γίνονται πανευρωπαϊκά. Μερικές φορές με το περιτύλιγμα της δημοκρατίας.

 Στην ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, στις 8 Ιουλίου, εγκρίθηκε ψήφισμα για τη συνέχιση των διαπραγματεύσεων Ε.Ε.-ΗΠΑ για τη Διατλαντική Συμφωνία Επενδύσεων και Εμπορίου, τη διαβόητη TTIP. Είναι μια συμφωνία που απειλεί να σαρώσει ό,τι θετικό υπάρχει στην ευρωπαϊκή νομοθεσία, από την προστασία του περιβάλλοντος μέχρι τα εργασιακά δικαιώματα και από την ασφάλεια των τροφίμων μέχρι την κυριαρχία των κρατών της Ε.Ε. Το ψήφισμα εγκρίθηκε με 436 ψήφους υπέρ και 231 κατά. Το υπερψήφισαν όλοι οι ευρωβουλευτές του δεξιού Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, των Συντηρητικών-Μεταρρυθμιστών, τα 5/6 των Φιλελευθέρων και τα 2/3 των Σοσιαλιστών. Καταψηφίστηκε από το σύνολο της Αριστεράς και των Πρασίνων, από το 1/3 των Σοσιαλιστών και από τους ευρωβουλευτές των δύο ακροδεξιών-εθνικιστικών ομάδων (Ευρώπη της Ελευθερίας και Δημοκρατίας, Ευρώπη των Εθνών και της Ελευθερίας, που είναι η νέα ομάδα της Λεπέν). Απείχαν, επίσης αρκετοί Σοσιαλιστές και Φιλελεύθεροι Ευρωβουλευτές. Στο site του Ευρωκοινοβουλίου αξίζει να δει κανείς πώς ψήφισε κάθε ομάδα και κάθε ευρωβουλευτής. Είναι χρήσιμο να δει πώς ψήφισαν και οι Ελληνες ευρωβουλευτές, ιδιαίτερα όσοι δηλώνουν «βαθιά ευρωπαϊστές».

  Η πιο ενδιαφέρουσα εξέλιξη στην ψηφοφορία αυτή ήταν το ρήγμα που προκάλεσε στην ομάδα των Σοσιαλιστών η διαπραγμάτευση για την επικίνδυνη συμφωνία TTIP, που προωθείται στο όνομα της ενίσχυσης των οικονομιών και

Ο κόσμος εγκαταλείπει την παγκοσμιοποίηση - Του Philip Stephens

Του Philip Stephens 
Οι κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας σηματοδοτούν μία νέα εποχή που όμως ξεκίνησε πολύ πριν με τη χρηματοοικονομική κρίση. Η ανατροπή στην πολιτική των ΗΠΑ και ο ρόλος της πιεσμένης μεσαίας τάξης. Η έλλειψη βούλησης και... χωροφύλακα.

Μία άποψη που εκφράζεται τελευταίως στο εξωτερικό είναι πως η ιστορία θα καταγράψει τις κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας ως την αρχή μίας νέας εποχής, με βασικό χαρακτηριστικό την οπισθοχώρηση από την παγκοσμιοποίηση. Τις προάλλες άκουσα υψηλόβαθμο Γερμανό αξιωματούχο να θίγει αυτό το θέμα στο Stockholm China Forum. Ήταν μία ενδιαφέρουσα άποψη, αλλά χάνει την ευρύτερη εικόνα. Οι κυρώσεις είναι σύμπτωμα και όχι η αιτία.  Η οπισθοχώρηση ξεκίνησε πολύ πριν εξαπολύσει ο Βλαντιμίρ Πούτιν τον πόλεμό του στην Ουκρανία.
Τα επιχειρήματα υπέρ της διακοπής των οικονομικών σχέσεων με τη Μόσχα είναι αυταπόδεικτα για όποιον πιστεύει ότι η διεθνής ασφάλεια απαιτεί από τα έθνη να

Τσόμσκι: Οι ΗΠΑ χρησιμοποιούν το «δόγμα της Μαφίας»

Την Τρίτη, ο Αμερικανός Πρόεδρος, Μπαράκ Ομπάμα, σε διάγγελμά του από τον Λευκό Οίκο ανακοίνωσε ότι θα αναβάλει το σχέδιό του για ένα πιθανό χτύπημα στην Συρία αναζητώντας μια διπλωματική λύση, όπως αυτή που προτάθηκε από την Ρωσία περί διεθνούς ελέγχου, ολικής παράδοσης και καταστροφής του χημικού οπλοστασίου του Άσαντ. Παρόλα αυτά, ο Ομπάμα άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο να γίνει χρήση βίας εάν αυτό το σενάριο αποτύχει. Στο πλαίσιο αυτό ο διακεκριμένος διανοούμενος και καθηγητής του ΜΙΤ, Νόαμ Τσόμσκι, μίλησε στο DemocracyNow σχολιάζοντας το διάγγελμα. «Η ρωσική πρόταση ήταν θεόσταλτη για τον Ομπάμα», είπε ο Τσόμσκι, που εκτίμησε ότι διαφορετικά ο Αμερικανός Πρόεδρος θα είχε βρεθεί αντιμέτωπος με μια σοβαρή πολιτική ήττα. Σχολίασε, δε, ότι η επιμονή του Ομπάμα στην απειλή χρήσης βίας αντίκειται στην διεθνή νομοθεσία.

^{Διαβάστε για το συριακό}
Democracy Now (DN): κ. Τσόμσκι τι σχολιάζετε για το διάγγελμα του Αμερικανού Προέδρου, Μπαράκ Ομπάμα, την Τρίτη αναφορικά με την Συρία;

 Noam Chomsky (NC): Το ρωσικό σχέδιο είναι θεόσταλτο για τον Ομπάμα. Τον βγάζει από την δύσκολη θέση μιας σοβαρής πολιτικής ήττας. Δεν ήταν ικανός να συγκεντρώσει την διεθνή υποστήριξη για αυτό που σχεδίαζε να κάνει. Ούτε η Βρετανία δεν θα το υποστήριζε. Όλα έδειχναν, μάλιστα, ότι ούτε το Κογκρέσο θα συμφωνούσε, κάτι που θα τον άφηνε παγκοσμίως μόνο του. Η πρόταση της Ρωσίας του δίνει μια διέξοδο.

 Μπορεί να διατηρήσει την απειλή της χρήσης βίας - κάτι που παρεμπιπτόντως είναι εγκληματική πράξη σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και πρέπει να έχουμε κατά νου ότι η βασική αρχή της Χάρτας των Ηνωμένων Εθνών καταδικάζει την απειλή ή την χρήση βίας. Προσέξτε: και την απειλή και την χρήση. Λοιπόν, όλα αυτά είναι εγκληματικά αλλά θα συνεχίσει να τα κάνει. Οι ΗΠΑ είναι κράτος άναρχο. Δεν δίνει σημασία στους διεθνείς κανονισμούς.

 Έχει πολύ ενδιαφέρον όμως να δούμε αυτά που δεν είπε ο Ομπάμα. Αυτή είναι η τέλεια ευκαιρία για την απαγόρευση των χημικών όπλων και να εφαρμοστεί η συνθήκη για τα χημικά όπλα στην Μέση Ανατολή. Η συνθήκη σε αντίθεση με όσα λέει ο Ομπάμα, δεν αναφέρεται απλά στην χρήση των χημικών όπλων. Αναφέρεται και στην παραγωγή και στην αποθήκευσή τους. Και οι δυο αυτές πρακτικές απαγορεύονται από τον διεθνή κανονισμό για τον οποίο μιλά ο Αμερικανός Πρόεδρος.

Υπάρχει, λοιπόν, μια χώρα, που έχει παρανόμως αποσπάσει εκτάσεις της Συρίας, που έχει χημικά όπλα παρά την συνθήκη που προανέφερα, που αρνείται να το παραδεχθεί και που λέγεται Ισραήλ. Ιδού η κατάλληλη ευκαιρία για την εξολόθρευση των χημικών όπλων στην περιοχή και για την πλήρη εφαρμογή της συνθήκης. Βέβαια, είναι απαραίτητο να υπάρξει παγκοσμίως χημικός αφοπλισμός.

Επίσης, τα όσα είπε ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενα. Σε κάθε περίπτωση, σοκαριστικά για κάποιον που δεν είναι εξοικειωμένος με την αμερικανική

ΧΑΘΗΚΕ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΕΤΑ

Ούτε την Ελληνική φέτα, ή καλύτερα την πρώην «Ελληνική φέτα» δεν μπόρεσε να προστατέψει η αργόμισθη κυρία Δαμανάκη που τοποθετήθηκε στην θέση της επιτρόπου από το σαΐνι τον Τζέφρι για να ξεπουλήσει και αυτή ό,τι περνάει από το χέρι της!
 Νέα πλήγμα στη διεθνή «μάχη της φέτας» δέχτηκε χθες η Ελλάδα από την Κομισιόν. Κατά την πρώτη μετά τις θερινές διακοπές εβδομαδιαία συνεδρίαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής αποφασίστηκε ότι στις διαπραγματεύσεις για τη συμφωνία ελευθέρου εμπορίου με τον Καναδά * η ΕΕ δεν θα επιμείνει στην απαίτηση να μην επιτρέπεται η παραγωγή προϊόντων με γνωστές ονομασίες προέλευσης, όπως η φέτα ή η ιταλική Γκοργκοντζόλα από Καναδούς παραγωγούς. Μάλιστα, εκτιμάται ότι η εξέλιξη αυτή δημιουργεί αρνητικό προηγούμενο και για τις επικείμενες διαπραγματεύσεις με τη Ουάσινγκτον για ανάλογη συμφωνία ελεύθερου εμπορίου.

Το μέτωπο που είχαν σχηματίσει οι επίτροποι από την Ελλάδα, Μαρία Δαμανάκη, την Ιταλία, Αντόνιο Ταγιάνι και τη Γαλλία, Μισέλ Μπαρνιέ μειοψήφησε απέναντι στην πλειονότητα των επιτρόπων, που υπογράμμισαν ότι τα οικονομικά συμφέροντα της Ευρώπης διασφαλίζονται με μια σειρά επι μέρους συμφωνιών σε δημόσιες συμβάσεις με την Οτάβα.
Οι Καναδοί κτηνοτρόφοι θα μπορούν να παράγουν τυρί με την ονομασία «φέτα», όπως γίνεται μέχρι σήμερα, το οποίο, μετά την επίτευξη συμφωνίας ελευθέρου εμπορίου, θα μπορεί να κυκλοφορεί ελεύθερα στις ευρωπαϊκές αγορές. Η μόνη

Ευρωζώνη: Το δράμα του οξυδερκούς νεοφιλελεύθερου, του Γ. Βαρουφάκη

Εικονογράφηση: David Shrigley Πηγή: www.lifo.gr

Ο νεοφιλελευθερισμός περιστρέφεται γύρω από έναν άξονα, μία κεντρική ιδέα: απορρίπτει τις παρεμβάσεις του κράτους που χρηματοδοτούνται από την υποχρεωτική φορολογία, με εξαίρεση τα δικαστήρια και τα σώματα ασφαλείας (που στόχο έχουν τη διασφάλιση, πέραν της ζωής, των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων και της ιερότητας των συμβολαίων που συνήφθησαν εθελοντικά μεταξύ πολιτών).

Όπως όλες οι ιδεολογίες, στους κόλπους του νεοφιλελευθερισμού υπάρχει διάσταση απόψεων. Ιδίως όσον αφορά τις εξαιρέσεις σε αυτό τον κανόνα. Π.χ. κάποιοι νεοφιλελεύθεροι θεωρούν πως υπάρχει περιθώριο μικρών, έξυπνων κρατικών παρεμβάσεων σε περιπτώσεις που παρουσιάζονται μονοπώλια ή όταν κάποια σημαντικά δημόσια αγαθά δεν μπορούν να παραχθούν διαφορετικά (π.χ. παιδεία ή υγεία).
Άλλοι, πάλι, νεοφιλελεύθεροι, οι πιο σκληροπυρηνικοί, κρίνουν πως ούτε και σε αυτές τις περιπτώσεις δικαιολογείται η κρατική παρέμβαση. Επιχειρηματολογούν ότι τα μονοπώλια, όπως έλεγε κι ο Σουμπέτερ, είναι παροδικά φαινόμενα που ενισχύουν την έρευνα και την τεχνολογία (καθώς μόνο ένα μονοπώλιο, π.χ. η Google, μπορεί να χρηματοδοτήσει φιλόδοξα ερευνητικά προγράμματα), ενώ για τα δημόσια αγαθά που έχουμε ανάγκη θεωρούν πως, αν τα έχουμε πραγματικά ανάγκη, η αποκεντρωμένη, φιλελεύθερη κοινωνία θα βρει έναν τρόπο να τα παράσχει, όπως π.χ. στη Βρετανία, όπου η υπηρεσία διάσωσης των ναυαγών είναι μη κρατική και χρηματοδοτείται από συνεχείς εράνους στις πλατείες των πόλεων.   Ανεξάρτητα από τις μεταξύ τους διαφωνίες, τους νεοφιλελεύθερους ενώνει ο σκεπτικισμός απέναντι στη δημόσια χρηματοδότηση, που βασίζεται στις κρατικές επιδρομές στο εισόδημα των πολιτών – την υποχρεωτική φορολογία.
Διατρανώνουν πως, στο πλαίσιο της προσωπικής ευθύνης, ο καθένας μας είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του, για το αν και πώς θα βρει δουλειά και, βεβαίως, για τα χρέη του. Όπως το κράτος δεν έχει δικαίωμα να παίρνει χρήματα από την Κατερίνα για να επιδοτεί το μαγαζί του Κώστα ή τη θέση εργασίας της Μαρίας, έτσι και με τα δάνεια. Αν δανειστώ ένα εκατομμύριο ευρώ από τον φίλο μου τον

Πότε ένα πράξικόπημα δεν είναι πραξικόπημα; Όταν συμβαίνει στην Αίγυπτο, προφανώς

Εκείνοι οι Δυτικοί ηγέτες που μας λένε πως η Αίγυπτος παραμένει στο "δημοκρατικό" μονοπάτι πρέπει να θυμηθούν πως ο Μόρσι ήταν εκλεγμένος από πραγματικές, εγκεκριμένες από τη Δύση εκλογές. Του Robert Fisk.

Για πρώτη φορά στην ιστορία του κόσμου ένα πραξικόπημα δεν είναι πραξικόπημα. Ο στρατός κατέλαβε, καθαίρεσε και συνέλαβε τον δημοκρατικά εκλεγμένο πρόεδρο, ανέστειλε το Σύνταγμα, συνέλαβε τους συνήθεις υπόπτους, έκλεισε τους τηλεοπτικούς σταθμούς και έβγαλε τις ερπύστριες στους δρόμους της πρωτεύουσας. Όμως η λέξη "πραξικόπημα" δεν εκστομίστηκε -ούτε μπορεί να εκστομιστεί- από τα χείλη του Εκλεκτού Μπαράκ Ομπάμα. Ούτε ο απελπισμένος γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Μπαν Κι Μουν τόλμησε να προφέρει την προσβλητική αυτή λέξη.
Δεν είναι πως ο Ομπάμα δεν ξέρει τι συμβαίνει. Ελεύθεροι σκοπευτές στο Κάιρο σκότωσαν 15 Αιγυπτίους αυτή την εβδομάδα από την ταράτσα του ίδιου πανεπιστημίου από το οποίο ο Ομπάμα είχε μιλήσει "απευθυνόμενος" στον μουσουλμανικό κόσμο το 2009.
Γιατί όμως αυτή η επιφυλακτικότητα; Ίσως γιατί εκατομμύρια Αιγύπτιοι απαίτησαν ακριβώς ένα τέτοιο πραξικόπημα -χωρίς να το ονομάζουν έτσι βέβαια- και κατά συνέπεια έγιναν ο πρώτος λαός παγκοσμίως που διεκδίκησε να γίνει πραξικόπημα πριν από το πραγματικό πραξικόπημα που τελικά έγινε; Ίσως γιατί ο Ομπάμα φοβάται πως αναγνωρίζοντας πως πρόκειται για πραξικόπημα θα ανάγκαζε τις ΗΠΑ να επιβάλουν κυρώσεις στο πιο σημαντικό αραβικό έθνος που είναι σε ειρήνη με το Ισραήλ; Ή ίσως γιατί οι άνθρωποι που οργάνωσαν το πραξικόπημα θα μπορούσαν να χάσουν για πάντα τα 1,5 δισ. δολάρια επιδότηση που παίρνουν από τις ΗΠΑ -σε αντίθεση με μία απλή καθυστέρηση των χρημάτων- αν τους έλεγαν πως όντως έκαναν πραξικόπημα;
Τώρα σε ό,τι αφορά το είδος της ιστορικής μνήμης που θα απολάμβανε ο Ομπάμα. Σε αυτή την παράξενη ομιλία του 2009 στο Κάιρο -στην οποία

Η μείωση του ανθρώπινου πληθυσμού της γης μπαίνει πλέον σε προτεραιότητα σύμφωνα με την UNFPA

Οι υποστηρικτές του ελέγχου του πληθυσμού μιλούν ανοικτά για επιβολή «οικογενειακού προγραμματισμού».Διατυμπανίζουν πως η μείωση του πληθυσμού θα αποφέρει τεράστια οικονομικά και κοινωνικά οφέλη…!

Όταν ο πλανήτης απέκτησε 7 δισεκατομμύρια κατοίκους τον Οκτώβριο του 2011, σύμφωνα με επίσημες εκτιμήσεις των Ηνωμένων Εθνών, τότε το θέμα του πληθυσμού της γης έγινε πιο ενεργά πολιτικό ζήτημα από ό, τι ήταν πριν τουλάχιστον μια γενιά.

Από εκείνο το σημείο ορόσημο, οι υποστηρικτές του ελέγχου του πληθυσμού έχουν καταφέρει να διατηρήσουν το θέμα ζωντανό, με τη βοήθεια μιας σειράς εκθέσεων παρακολούθησης κατά τη διάρκεια του 2012.

Γράφει ο Clive Cookson

Μια από τις πλέον σημαντικές εκθέσεις ήταν η  People and the Planet από την Royal Society, της εθνική ακαδημία επιστήμης του Ηνωμένου Βασιλείου.

Η έκθεση αυτή, το αποτέλεσμα της οποίας προήλθε από 21-μηνών μελέτη από μια διεθνή ομάδα εργασίας, ζήτησε την ανάληψη παγκόσμιας δράσης για την επιβράδυνση της αύξησης του πληθυσμού - σε συνδυασμό με μια «εξισορρόπηση» της κατανάλωσης για να μειωθούν οι ανισότητες μεταξύ των αναπτυσσόμενων και αναπτυγμένων χωρών.

Εκείνη την εποχή, ο John Sulston, πρόεδρος της ομάδας μελέτης, δήλωσε: "Ο πληθυσμός και η
κατανάλωση δεν θα πρέπει πλέον να θεωρούν ως ξεχωριστά ζητήματα" Επίσης, στην ομάδα εργασίας ήταν ο Ελίγια Ζουλού, εκτελεστικός διευθυντής του Αφρικανικού Ινστιτούτου για την Αναπτυξιακή Πολιτική, που χαιρέτισε την επανεμφάνιση του ζητήματος  του ελέγχου του πληθυσμού στην αναπτυξιακή ατζέντα μετά από 20 χρόνια απουσίας, όπως δήλωσε.

«Οι άνθρωποι φοβούνται να μιλήσουν γι 'αυτό», προσθέτει ο κ. Ζουλού.

Οι πολιτικοί διστάζουν να εισέλθουν στο επίμαχο θέμα της αντισύλληψης, έχοντας επίγνωση των θρησκευτικών απόψεων ότι κάθε νέα ανθρώπινη ψυχή είναι μια ευλογία που δεν θα πρέπει να εμποδίζεται με τεχνητές μεθόδους. Ταυτόχρονα, δυσάρεστες είναι οι αναμνήσεις της αργοπορημένης λήψης μέτρων για τον αναγκαστικό έλεγχο του πληθυσμού στην Κίνα, την Ινδία και αλλού.

Όμως, σύμφωνα με τον κ. Ζουλού, μόνο στην Αφρική, 200 εκατομμύρια

Τα τύμπανα των αγορών “χτυπούν” σε ρυθμό παγκοσμίου πολέμου.

Μαζικές τοποθετήσεις σε Siemens, GE, Philips κλπ αμέσως μετά την ανακοίνωση του Ομπάμα για βοήθεια στους ισλαμοφασίστες εισβολείς της Συρίας, μετά από τη νουθεσία του ανεγκέφαλου συζύγου της Κλίντον. Το βαμπίρ έχει κάνει τις τοποθετήσεις του που όλως τυχαίως, εξαργυρώνουν ποτάμια αίματος. Από την Σερβία στο Κοσυφοπέδιο, την “Ελληνική κρίση” (όπου η “οικογένεια” έβγαλε εκατομμύρια) και τώρα στην Συρία.

Μπορεί στις προηγούμενες κρίσεις να υπήρχε ένας αχυράνθρωπος μεθύστακας Γιέλτσιν ή ένα κατευθυνόμενο πρεζόνι ως αντίπαλον δέος.

Τώρα όμως υπάρχει μία Ρωσία που σε θεωρητικό επίπεδο, δείχνει αποφασισμένη να μην επιτρέψει την υλοποίηση του σχεδιασμού. Σε θεωρητικό επίπεδο πάντα. Αν και εντός έδρας, ο Πούτιν απέδειξε ότι δεν αστειεύεται, κυνηγώντας και εξοντώνοντας κάθε Τσετσένο ισλαμοφασίστα που είχε εμπλακεί σε σφαγές εντός του Ρωσικου εδάφους. Οι σφαγείς εμβρύων και μανάδων στο μαιευτήριο του Μπουντιόνοφσκ (1995) κυνηγήθηκαν ανηλεώς και εξοντώθηκαν μέχρις ενός εως και το 2006. Το ίδιο και με τους υπανθρώπους, δολοφόνους μωρών στο Μπεσλάν.

Η επέμβαση όμως εκτός συνόρων, παρότι τα Ρωσικά στρατεύματα βρίσκονται ήδη εδώ και έναν μήνα σε βαθμό ετοιμότητας για “Regional” εμπλοκή, είναι πολύ πιο δύσκολη.

Η Κλίντον υλοποιούσε μεθοδικά τον (αφανή) γερμανικό σχεδιασμό επανασύστασης της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Από την Βοσνία εως την Αίγυπτο. Η Βουλγαρία έχει ήδη αφοπλιστεί, ενώ η Ελλάδα λόγω μνημονίου,

Τσόμσκι: Οι εκλογές στην Ευρώπη δεν παίζουν πια κανένα ρόλο

Για «σταδιακή απώλεια της δημοκρατίας» στην Ευρώπη, ως συνέπεια της μετατόπισης του κέντρου βάρους «από πολιτική στην οικονομία» έκανε λόγο ο Νόαμ Τσόμσκι, μιλώντας σε εκδήλωση του Global Media Forum της Deutsche Welle στη Βόννη.

Όπως μεταδίδει η Deutsche Welle, ο Αμερικανός φιλόσοφος εξήγησε ότι «η αντιπροσώπευση εξαντλείται -στην Ευρώπη προσφάτως ενώ στις ΗΠΑ σχεδόν εξ υπαρχής -στην εκπροσώπηση οικονομικών συμφερόντων. Μόλις του 1/10 του 1%, στην κορυφή της κοινωνικής ιεραρχίας, καταφέρνει να παίρνει αυτό που θέλει. Αυτό σημαίνει πως καθορίζουν την πολιτική. Έτσι η δημοκρατία μετατρέπεται σε πλουτοκρατία», με συνέπεια, όπως είπε να παρατηρείται μία συνεχής «παρακμή των δικαιωμάτων των πολιτών».
  Στις ευρωπαϊκές χώρες της κρίσης «οι εκλογές δεν παίζουν πια σχεδόν κανένα ρόλο, ακριβώς όπως και στις χώρες του Τρίτου Κόσμου που διοικούνται από διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα», πρόσθεσε, υπογραμμίζοντας σκωπτικά πως «η ίδια η Ευρώπη επέλεξε να γίνει έτσι».
  «Για τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών το ζητούμενο είναι η εργασία. Για τους υπερεθνικούς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς, όμως, το διακύβευμα έγκειται στη μείωση των ελλειμμάτων. Τα ελλείμματα διαμορφώνουν πλέον την πολιτική», συμπλήρωσε.
  Ο Νόαμ Τσόμσκι παρατήρησε επίσης πως στις χώρες της κρίσης ήρθαν ξαφνικά στο προσκήνιο τα ασαφή όρια μεταξύ σύγχρονης αριστεράς και δεξιάς ως προς την κατάστρωση πολιτικών, ώστε οι βασικοί ιδεολογικοί διαχωρισμοί να καθίστανται πλέον δυσδιάκριτοι.
  Ανέφερε μάλιστα ως χαρακτηριστικό παράδειγμα την Κύπρο, σημειώνοντας ότι η άρση των διαφορών και η σύγκλιση εν τέλει αριστεράς και δεξιάς έγκειται στο γεγονός ότι «οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δεσμεύονται να ακολουθούν προγράμματα μακροοικονομικής φύσης, τα οποία θέτει η Κομισιόν».
  Αυτό, όπως επεσήμανε, συνεπάγεται την επιλογή σκληρής λιτότητας και αύξησης των φόρων σε βάθος χρόνου, ανεξαρτήτως «πολιτικού χρώματος».
  Ο αμερικανός διανοητής εξέφρασε τέλος την εκτίμηση πως οι χειρισμοί στην αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης είναι αποτυχημένοι και πως η αναγωγή τους στην αυθεντία διεθνών οργανισμών, όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, είχε αρνητικές επιπτώσεις.

απο tvxs

Τι συμβαίνει στην Τουρκία; Του Βαγγέλη Κεχριώτη

Παρασκευή 1 Ιουνίου. Το κέντρο της Πόλης απόψε ξαγρύπνησε. Οι επιθέσεις της αστυνομίας συνεχίστηκαν όλη τη νύχτα. Είναι η τέταρτη μέρα των διαδηλώσεων που τώρα πια εξαπλώνονται και σε άλλες πόλεις της Τουρκίας. Του Βαγγέλη Κεχριώτη

Αφορμή υπήρξε το ξερίζωμα δύο δέντρων στο πάρκο που βρίσκεται δίπλα στην Πλατεία του Τάξιμ. Αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.
  Δύο χρόνια τώρα, μια μαζική πρωτοβουλία πολιτών, που περιλαμβάνει αρχιτέκτονες και πολεοδόμους, προσπαθεί , με κάθε τρόπο να τραβήξει το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης και να πείσει την κυβέρνηση να μην προχωρήσει στα σχέδιά της να κατασκευάσει ανισόπεδους κόμβους που σχεδόν καθιστούν αδύνατη την πρόσβαση στην ιστορική πλατεία σε πεζούς, κι έτσι δεν επιτρέπει την χρήση της για μαζικές διαδηλώσεις.
Φέτος, η κυβέρνηση απαγόρευσε τις εκδηλώσεις της Πρωτομαγιάς στην πλατεία, κι αυτό οδήγησε  σε μεγάλης κλίμακας επεισόδια. Η αστυνομία έπνιξε την Πόλη στα δακρυγόνα. Αυτό κράτησε μια μέρα. Τα έργα για τις ανισόπεδες διαβάσεις συνεχίζονται.
Το δεύτερο μέρος του σχεδίου περιλαμβάνει τη μετατροπή του πάρκου δίπλα στην πλατεία του Τάξιμ σε ένα ακόμη εμπορικό κέντρο, που ωστόσο θα πάρει τη μορφή ενός οθωμανικού στρατοπέδου που είχε οικοδομηθεί εκεί τον19ο αιώνα και κατεδαφίστηκε στα πρώτα χρόνια της Δημοκρατίας. Ο Ερντοάν έχει αναλάβει προσωπικά την υπόθεση αυτή, που έχει αποκτήσει τεράστια συμβολική σημασία και είναι αποφασισμένος να την ολοκληρώσει ό, τι και να γίνει.
Το κόστος μέχρι αυτή τη στιγμή είναι τέσσερις νεκροί, εκατοντάδες τραυματίες, ένα μεγάλο τμήμα της πόλης που ανασαίνει δακρυγόνα. Το διακύβευμα όμως δεν είναι πια τα δέντρα που τα αγκαλιάζουν άνθρωποι κάθε ηλικίας και πολιτικής απόχρωσης, ακόμη και ισλαμιστές, για να τα προστατεύσουν. Το

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ - Τι συμβαίνει με τον χρυσό;

Είναι γνωστό ότι υπάρχει μεγάλη κινητικότητα με τον χρυσό σε παγκόσμιο επίπεδο. Η εκτίναξη σε ιστορικά υψηλά επίπεδα της τιμής του χρυσού αποτελεί ένα σοβαρό σύμπτωμα της παγκόσμιας κρίσης. Επειδή ο χρυσός συνιστά καταφύγιο για ιδιώτες επενδυτές και κράτη σε συνθήκες όπου η παγκόσμια οικονομία και οι διεθνείς αγορές βρίσκονται σε εξαιρετικά εύθραυστη και ρευστή κατάσταση, όπως συμβαίνει σήμερα, το να παρακολουθεί κανείς τις μεταβολές στην κίνηση του αποτελεί έναν από τους πιο ασφαλείς δείκτες για την γενική κατεύθυνση των πραγμάτων.

Σύμφωνα με την τριμηνιαία έκθεση για το Πρώτο Τρίμηνο του 2013 που εκδίδει το Παγκόσμιο Συμβούλιο Χρυσού σχετικά με την ζήτηση και την προσφορά χρυσού παγκόσμια, εμφανίζονται τα εξής αντιφατικά δεδομένα: Αφενός, η συνολική ζήτηση χρυσού παγκόσμια έπεσε κατά 13% το πρώτο τρίμηνο του 2013 φτάνοντας τους 963 μετρικούς τόνους, στο χαμηλότερο σημείο τα τελευταία τρία χρόνια. Αφετέρου, η ζήτηση χρυσού για την αγορά κοσμημάτων, αλλά και από τις κεντρικές τράπεζες για νομίσματα και πλάκες χρυσού, συνέχισε να αυξάνει ραγδαία.

Η σημαντική αυτή πτώση στην ζήτηση χρυσού οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά στην πτώση σε Διαπραγματεύσιμα Αμοιβαία Κεφάλαια (ETF). Αυτά τα εργαλεία επενδύσεων, τα οποία εκδίδουν χρεόγραφα που υποστηρίζονται από φυσικό μέταλλο, έχουν αποδειχθεί ένας δημοφιλής τρόπος για να κερδοσκοπήσει κανείς με την τιμή του χρυσού από την έναρξη της οικονομικής κρίσης. Ο τύπος όμως αυτός των επενδύσεων είδε εκροές ρεκόρ κατά το πρώτο τρίμηνο του 2013.

Σύμφωνα με την έκθεση τα ETF είδαν καθαρή εκροή της τάξης των 177 μετρικών τόνων χρυσού το πρώτο τρίμηνο του 2013. Η ρευστοποίηση απέδωσε 9,3 τρις

Έρχεται η... "μητέρα" όλων των κουρεμάτων;

Του Ηλία Γ. Μπέλλου 

Στα 3,3 τρισεκατομμύρια ευρώ υπολογίζει σε βάθος χρόνου τη συμμετοχή ιδιωτών ομολογιούχων στον ορθολογισμό των ισολογισμών των ευρωπαϊκών τραπεζών ώστε να μην χρειαστεί κούρεμα καταθέσεων σε περίπτωση προβλημάτων, η HSBC η τράπεζα που είδε πρώτη την μαύρη τρύπα στην δευτερογενή αγορά ενυπόθηκων στεγαστικών στις ΗΠΑ το 2007, ένα χρόνο πριν τη κατάρρευση της Lehman.
Τώρα έχοντας ανακεφαλαιοποιηθεί εδώ και μια 5ετια και όντας μια από τις λιγοστές τράπεζες παγκοσμίως με πιστοληπτική αξιολόγηση ΑΑ, αναλύει με επιστημονική κυνικότητα τη μητέρα όλων των κουρεμάτων που "διαβάζει" στις ευρωπαϊκές εφαρμοσμένες οικονομικές πολιτικές.
Για την ακρίβεια εκτιμά πως τα επόμενα λίγα έτη θα πρέπει να αναζητηθούν από τις τράπεζες παγκοσμίως κεφάλαια ύψους 3,3 τρισ. ευρώ από τις αγορές με χρεόγραφα που δεν έιναι μετοχές ικανά να απορροφήσουν ζημίες σε περίπτωση που αυτό χρειαστεί.
Εισάγουν επίσης τον νεωτεριστικό όρο PLAC ή primary loss-absorbing capital για να περιγράψουν τα χρεόγραφα εκείνα που θα μηδενιστούν σε περίπτωση που μια τράπεζα χρειαστεί να ενισχύσει την κεφαλαιακή της επάρκεια ή ακόμα και να μετασχηματιστεί ή να διασπαστεί (resolution) για να αντιμετωπίσει τα προβλήματά της.

Υπογραμμίζεται ότι η πίεση από τις ρυθμιστικές αρχές προς τις τράπεζες για την νέα αυτή

Financial Times - "Η Ευρώπη γίνεται γερμανική"

Μια γεωπολιτική ανάλυση κάνει στους Financial Times ο Gideon Rachman ο οποίος επιχειρεί να κατανοήσει αν η εντενόμενη ισχύς της Γερμανίας συμφέρει τελικά την ίδια αλλά και την Ευρωπαϊκή Ενωση. 

Τελικά οι Κύπριοι πήραν το πικρό φάρμακο. Αντιμέτωποι με την εθνική ταπείνωση και ένα ζοφερό μέλλον, πολλοί παραπονούνται ότι το μικρό τους κράτος αναγκάστηκε να υποκύψει στη βούληση μίας μεγαλύτερης και άσπλαχνης δύναμης: Της Γερμανίας. Οι εφημερίδες στην Κύπρο δείχνουν τη Γερμανίδα καγκελάριο Άγκελα Μέρκελ ως Ούνο και κατηγορούν το Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, τον υπουργό Οικονομικών, ότι μιλά ως «φασίστας». Το αντιγερμανικό αίσθημα εντείνεται επίσης στην Ελλάδα και την Ιταλία. Πίσω από όλες αυτές τις φωνές και τις διαμάχες, οι Γερμανοί φορολογούμενοι θα χρηματοδοτήσουν και πάλι το μεγαλύτερο μέρος μίας ακόμη διάσωσης στην Ευρωζώνη.

Η εντεινόμενη γερμανική ισχύς -όπως και η αυξανόμενη αντίδραση σε αυτή την ισχύ- είναι πλέον ένα

Guardian: Τελευταία ευκαιρία της Γερμανίας να σώσει την ευρωζώνη

Η μεγαλύτερη οικονομία της ευρωζώνης πρέπει να προσπαθήσει πιο σκληρά. Η Γερμανία έχει να χάσει πολύ περισσότερα από κάθε άλλη χώρα, αν συμβεί μια κατάρρευση, σημειώνει δημοσίευμα του βρετανικού Guardian.
"Η Γερμανία και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχουν κάνει αρκετά προκειμένου να πείσουν τις αγορές ότι η ευρωζώνη θα επιβιώσει, προς το παρόν. Πολλές όμως οικονομίες της ευρωζώνης παραμένουν σε κρίσιμη κατάσταση. Ορισμένες έχουν κάνει ηρωικές προσπάθειες με ορατά αποτελέσματα, αλλά με εξίσου ορατές τις δυσμενείς συνέπειες των προσπαθειών τους", αναφέρει το σχετικό δημοσίευμα.
«Μερικές από αυτές τις συνέπειες ήταν αναπόφευκτες, αλλά επιδεινώθηκαν ακόμη περισσότερο εξαιτίας ανθρώπινου σφάλματος και ειδικότερα των σφαλμάτων της γερμανικής πλευράς», συμπληρώνει ο αρθρογράφος Τίμοθι Γκάρτον Ας.
 «Μπορώ να καταλάβω απόλυτα την οργισμένη αντίδραση των Γερμανών ψηφοφόρων από τους οποίους ζητήθηκε να προστρέξουν τους Ευρωπαίους εταίρους τους, οι οποίοι υπήρξαν λιγότερο πειθαρχημένοι, εργατικοί και παραγωγικοί, με σκοπό τη διάσωση ενός κοινού νομίσματος που οι ίδιοι οι Γερμανοί ποτέ δεν ήθελαν. Τα γεγονότα όμως επιμένουν. Και όταν

Ο ΥΠΟΓΕΙΟΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Εκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη κινδυνεύουν να οδηγηθούν στην οικονομική γενοκτονία, στη φτώχεια και στην εξαθλίωση - θύματα της θηριώδους μάχης μεταξύ της δυτικής τρόικας, με απόλυτο ηγέτη τις Η.Π.Α., καθώς επίσης της κίτρινης γάγγραινας, της Κίνας...“Το ευρώ και το δολάριο μοιάζουν με δύο επιβάτες στο ίδιο καράβι – όπου κάποια στιγμή ευρίσκεται ο ένας επιβάτης στο υψηλότερο κατάστρωμα και κάποια άλλη στιγμή στο χαμηλότερο. Μπορούν να αλλάζουν τις θέσεις μεταξύ τους, καθώς επίσης να κινούνται υψηλότερα ή χαμηλότερα, αλλά, σε κάθε περίπτωση, κάθονται στο ίδιο καράβι - κινούμενοι με την ίδια ταχύτητα, προς τον ίδιο προορισμό. Οι καθημερινές διακυμάνσεις της ισοτιμίας τους καθρεφτίζουν «τεχνικές επιρροές» - τη βραχυπρόθεσμη σχέση μεταξύ ζήτησης και προσφοράς. Επίσης, φόβους για το τέλος ή για την κατάρρευση του ευρώ και στη συνέχεια ανακούφιση - μέσω νέων μέτρων.Σε κάθε περίπτωση, το ζευγάρι ευρώ-δολαρίου ταξιδεύει συνεχώς μαζί, πάντοτε σε μία ορισμένη απόσταση, η οποία δεν ξεπερνά τα όρια - το μήκος και το πλάτος δηλαδή του πλοίου. Οι Η.Π.Α., έχοντας δημιουργήσει έξυπνα μόνες τους το (δήθεν) «αντίπαλο δέος», έτσι ώστε να «κατατροπώνεται» εύκολα ο κάθε εχθρός τους, ο οποίος ευρίσκεται
αντιμέτωπος με διασταυρωμένα πυρά, δεν προσπαθούν να ενισχύσουν υπερβολικά την ισοτιμία του ευρώ. Αντίθετα, είναι σχεδόν ολοκληρωτικά απασχολημένες με τη διατήρηση, με τη μη διάλυση δηλαδή της Ευρωζώνης, «απομυζώντας» την κατά καιρούς – έχοντας τοποθετήσει τη Γερμανία διευθύνοντα σύμβουλο της/τους” (V.Rids).   

Ανάλυση

Μετά το σοκ του Νίξον και την έξοδο του πλανήτη από τον κανόνα του χρυσού, δεν υπάρχει

Η μοναξιά της... άοπλης Ευρώπης

 By Gideon Rachman
Δημοσιεύθηκε: 19/02/13

Στην δεκαετία του 1970, ο διακεκριμένος Δανός πολιτικός Mogens Glistrup, έγινε διάσημος για την δήλωση ότι η χώρα του θα πρέπει να αντικαταστήσει τις ένοπλες δυνάμεις με ένα ηχογραφημένο μήνυμα που θα λέει «παραδινόμαστε» στα ρωσικά. Ο Glistrup δεν είναι πια μαζί μας, αλλά η προσέγγισή του για την εθνική άμυνα μοιάζει να κερδίζει έδαφος. Η δυνατότητα της Ευρώπης να χρησιμοποιήσει στρατιωτικές δυνάμεις μειώνεται δραστικά και μαζί της και η δυνατότητα των Ευρωπαίων να διαφυλάξουν τα συμφέροντά τους ανά τον πλανήτη. Είναι γεγονός ότι υπάρχουν πάρα πολλά στρατεύματα ανεπτυγμένα απο ευρωπαϊκές χώρες στο Αφγανιστάν και οι Γάλλοι βρίσκονται στο Μαλί. Αλλά πίσω από τα πρωτοσέλιδα, οι στρατιωτικές δυνάμεις συρρικνώνονται.
Από το 2008, αντιδρώντας στην οικονομική ύφεση, οι μεγαλύτερες μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες έχουν μειώσει τις αμυντικές δαπάνες κατά 10-15%.Οι πιο μακροπρόθεσμες τάσεις είναι ακόμη πιο εντυπωσιακές. Η βρετανική Royal Air Force έχει σήμερα μόλις το ένα τέταρτο του αριθμού των μαχητικών αεροσκαφών που είχε την δεκαετία του 1970. Το Royal Navy εχει 19 αντιτορπιλικά και φρεγάτες, σε σύγκριση με 69 το 1977. Ο βρετανικός στρατός έχει προγραμματιστεί να συρρικνωθεί στους 82.000 στρατιώτες, που είναι ο μικρότερος αριθμός από τους ναπολεόντιους πολέμους. Το 1990 η Βρετανία είχε 27 υποβρύχια (πλην όσων φέρουν βαλιστικούς πυραύλους) και η Γαλλία είχε 17. Σήμερα έχουν επτά και έξι αντιστοίχως.Και παρ’ όλ’ αυτά η Βρετανία και η Γαλλία θεωρούνται οι δύο μοναδικές ευρωπαϊκές χώρες που παίρνουν την άμυνα στα σοβαρά. Το βρετανικό σκεπτικό είναι ότι, ακόμη και μετά τον πρόσφατο κύκλο περικοπών, η Βρετανία θα έχει τον τέταρτο μεγαλύτερο στρατιωτικό

Ο Νόαμ Τσόμσκι για τη φθίνουσα αμερικανική ηγεμονία

Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, θεωρητικής σχεδόν «υπερβατικής» θεμελίωσης και η - πάγια - αντίληψη ότι οι ΗΠΑ μπορούν δικαιωματικά να επιβάλλουν συμφέροντα και πολιτικές διά της βίας, δεν έχει αλλάξει στο παραμικρό.
 Αυτό ωστόσο που έχει αλλάξει στο σημερινό κόσμο, και μάλιστα από τη δεκαετία του ’70 και εντεύθεν, υποστηρίζει ο Νόαμ Τσόμσκι είναι οι συνθήκες: οι ΗΠΑ εμφανίζονται όλο και πιο αποδυναμωμένες οικονομικά στη διεθνή σκακιέρα, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να επιβάλουν στο βαθμό που θα επιθυμούσαν, τις πολιτικές τους. Η ανάδυση ενός πλουραλιστικού κόσμου, με διαφορετικά κέντρα εξουσίας, είναι σήμερα παραπάνω από εμφανής. Οι παραπάνω απόψεις είναι κάποιες μόνο από τις θέσεις που αναλύονται στο νέο βιβλίο του καθηγητή γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο του ΜΙΤ, αλλά και τολμηρού πολιτικού διανοητή, με τίτλο «POWER SYSTEMS: Conversations on Global Democratic Uprisingsand the New Challenges to U.S. Empire», Metropolitan Books 2012,  («Συστήματα Εξουσίας: διάλογοι για τις παγκόσμιες δημοκρατικές εξεγέρσεις και τις νέες προκλήσεις της αμερικανικής αυτοκρατορίας»), όπου επιχειρείται μία «ανάγνωση» της νέας τάξης πραγμάτων, από τις εξεγέρσεις της Αραβικής Ανοιξης, ως την πυρηνική καταστροφή της Φουκουσίμα, την ευρωπαϊκή οικονομική κρίση και το κίνημα Occupy Wall Street.
Εκτενές απόσπασμα του βιβλίου, προϊόν συζητήσεων, όπως και στο παρελθόν, του Τσόμσκι με το δημοσιογράφο Ντέιβιντ Μπαρσαμιαν, φιλοξενείται στον βρετανικό Guardian.
Με (κοφτερό) όπλο τη βαθιά γνώση της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής αλλά και την οξύτατη